Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε μια από τις σημαντικότερες διεθνείς κρίσεις (και μια από τις μεγαλύτερες διεθνείς προβοκάτσιες) των τελευταίων δεκαετιών εξελίσσεται η σύγκρουση στον Καύκασο, κρίση που δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα επεκταθεί σε άλλες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ και ιδίως της Μέσης Ανατολής. Για ορισμένα από τα στοιχεία της κρίσης μπορεί κανείς να είναι ήδη βέβαιος, για άλλα πρέπει να διατηρεί μια επιφύλαξη.
Το «παιχνίδι άνοιξε» με την επίθεση των γεωργιανών δυνάμεων στο Τσχινβάλι, δεν είναι όμως τοπικό, οι αιτίες του δεν έχουν να κάνουν με τις ταραγμένες σχέσεις των εθνοτήτων της πρώην ΕΣΣΔ, ούτε με τις ιδιορρυθμίες του Καυκάσου.
Αυτά δεν είναι παρά το φόντο για μια παρτίδα σκάκι, ή μάλλον για δύο, συνδεόμενες μεταξύ τους και αλληοεπηρεαζόμενες: τον αγώνα για τον έλεγχο του μετασοβιετικού χώρου και τον «περιορισμό» της Ρωσίας, που συνεχίζεται εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια, τον αγώνα για την κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και, δι’ αυτής, σε όλο τον κόσμο, που μπήκε στην πιο ενεργητική και φιλόδοξη φάση του στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και πιθανώς βρίσκεται στο πιο αποφασιστικό σημείο του, παραμονές μιας απίθανης κλιμάκωσης με την επίθεση στο Ιράν – μια επίθεση για την οποία χρειάζεται, αν όχι η συγκατάθεση, τουλάχιστο η «ουδετεροποίηση» της Ρωσίας και της Ευρώπης (η Ευρώπη έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό περάσει με το μέρος των φιλοπόλεμων δυνάμεων, μετά την αντικατάσταση του Προέδρου Σιράκ από τον Νικολά Σαρκοζί).
Αυτή η μάχη είναι τώρα η μεγάλη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία.
Ποιός και γιατί προκάλεσε τα γεγονότα στον Καύκασο
Στην πρόσφατη γεωργιανή κρίση δεν είχαμε καμμιά «τοπική» εξέλιξη, ή κάποια λαϊκή κινητοποίηση, είτε στη Γεωργία, είτε στη Νότιο Οσσετία ή την Αμπχαζία, κανένα «τυχαίο» ή «ανεξέλεγκτο» γεγονός που να οδηγήσει σε κλιμάκωση. Στην πράξη, Ν. Οσσετία και Αμπχαζία υφίστανται ανεξάρτητες, υπό την προστασία ρωσικών δυνάμεων, εγκατεστημένων εκεί ως ειρηνευτικών δυνάμεων και θα μπορούσαν να συνεχίσουν επ’ άπειρον, αν η γεωργιανή κυβέρνηση του Προέδρου Σαακασβίλι δεν επιχειρούσε, την ημέρα έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, να καταλάβει την Νότια Οσσετία. Προς στιγμήν μάλιστα κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό της την πρωτεύουσα Τσχινβάλι, επιφέροντας, σύμφωνα με ρωσικές πηγές, τον θάνατο 2000 αμάχων και την καταστροφή μεγάλου μέρους της πόλης, όπως και την «ισοπέδωση» σειράς οσσετιανών χωριών.
Ακόμα και οι πιο φανατικοί φίλοι του μιλάνε για την «ιδιορρυθμία» του σχετικά νέου απόφοιτου του Χάρβαρντ Σαακασβίλι, μεγαλωμένου στο σεράι τωναμερικανικών ινστιτούτων και μυστικών υπηρεσιών, όπως και τόσα άλλα «πουλέν» από την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, «προορισμένα» να τις κυβερνήσουν, μετά την απαραίτητη εκπαίδευση.
‘Οπως κι αυτοί, ο Σαακασβίλι αντιμετωπίζει την Αμερική και το ΝΑΤΟ ως επίγειους Θεούς και το πνευματικό και πολιτικό του σύμπαν έχει διαμορφωθεί από την περίοδο των μεγαλύτερων ιστορικά αμερικανικών θριάμβων και μιας εξίσου πρωτοφανούς περιόδου ρωσικής αδυναμίας. Στερείται ιστορικού βάθους. Δεν υπάρχει άλλωστε αμφιβολία ότι αυτοί τον επέβαλαν επικεφαλής της Γεωργίας, όταν εξέπνευσε η χρησιμότητα του ‘Εντβαρντ Σεβαρντνάντζε, μετά από μια «ροζ επανάσταση».
‘Ομως, ακόμη και ένας ηλίθιος καταλαβαίνει ότι επιτιθέμενος εναντίον του ρωσικού στρατού, θα λάμβανε τη σκληρή απάντηση που έλαβε. Η πιθανότητα να αφήσει το Κρεμλίνο και η Στάραγια Πλόσεντ του Πούτιν αναπάντητη μια τέτοια ένοπλη επίθεση εναντίον Ρώσων στρατιωτών, πολιτών και του κύρους της Ρωσίας ήταν μία στο δισεκατομμύριο. ‘Οσο «ιδιόρρυθμος» κι αν είναι ο Σαακασβίλι, ακόμη και ηλίθιος αν δεχθούμε ότι είναι, δεν μπορούσε να αναμένει θρίαμβο, εκτός κι αν είχε διαβεβαιώσεις.
Ακόμα κι αν ο ίδιος είχε πεισθεί με κάποιο τρόπο ότι τον αναμένει τέτοιος θρίαμβος, δεν μπορούσαν να αναμένουν θρίαμβο οι εκατοντάδες αμερικανοί και ισραηλινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί σύμβουλοί του (μεταξύ των οποίων και ο «ημέτερος» σύμβουλός του ‘Αλεξ Ρόντος, πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου και πρωταγωνιστής της ανατροπής του Μιλόσεβιτς). «Κατά κάποιο τρόπο, ο Σαακασβίλι «παγιδεύτηκε» από τις ευρύτερες δυνάμεις στο παιχνίδι», αναγνωρίζει ο πρώην Πρέσβης του Ισραήλ στη Μόσχα και κορυφαίος Ισραηλινός ειδικός σε θέματα Ευρασίας Ζβι Μάγκεν (Jerusalem Post, 10.8.08).
Ποιοί και γιατί όμως «παγίδευσαν» τον Σαακασβίλι; Προτού αποπειραθούμε μια απάντηση σε αυτό, ας εξετάσουμε καλύτερα ποιοί και πως ετοίμασαν τον πόλεμο. Ποιός (δεν) κρύβεται πίσω από τον Σαακασβίλι!
Υπό μία έννοια είναι ανοησία να μιλάει κανείς για κυβέρνηση της Γεωργίας – η κυβέρνηση αυτή είναι μια εικονική πραγματικότητα ως γεωργιανή κυβέρνηση. Την περασμένη Δευτέρα, οι New York Times «εξιστόρησαν» σε ένα άρθρο τους την μακρά επιχείρηση του αμερικανικού Πενταγώνου να αναδιαρθρώσει «από την κορυφή μέχρι τα νύχια» τον γεωργιανό στρατό, που διαθέτει τις μεγαλύτερες δυνάμεις στο κατεχόμενο Ιράκ μετά τις ΗΠΑ και τη Βρετανία! «Στο ανώτερο επίπεδο», γράφει η αμερικανική εφημερίδα, «οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν στο ξαναγράψιμο του γεωργιανού αμυντικού δόγματος και στην εκπαίδευση των διοικητών και επιχειρησιακών αξιωματικών του. Στο βασικό επίπεδο, Αμερικανοί πεζοναύτες και στρατιώτες εκπαίδευαν τους Γεωργιανούς στρατιώτες στα στοιχειώδη της μάχης.Η Γεωργία άρχισε να επανεξοπλίζει τον στρατό της με ισραηλινά και αμερικανικά πυροβόλα όπλα, αναγνωριστικά αεροσκάφη, υλικό επικοινωνίας και διαχείρισης πεδίου μάχης, οχήματα και πυρομαχικά».
Η επίθεση μπορεί να έγινε αιφνιδιαστιακά, προετοιμάζεται όμως αρκετά χρόνια.«Προβλέφθηκε» από τον σύμβουλο του Σαακασβίλι (και πρώην σύμβουλο του Γιώργου Παπανδρέου) Alex Rondos στην «International Herald Tribune», εδώ και δύο μήνες, με την προτροπή μάλιστα στην Ευρώπη να πάρει το μέρος της Τιφλίδας εναντίον της Μόσχας.
Την ίδια περίπου στιγμή, Αμερικανικές και Γεωργιανές δυνάμεις πραγματοποιούσαν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Σύμφωνα με ισραηλινές πηγές (Debka.com, 8.8.08), η γεωργιανή επίθεση «βοηθήθηκε από τους Ισραηλινούς συμβούλους» της κυβέρνησης Σαακασβίλι. Κατά την γεωργιανή εφημερίδα Rezonansi (6.8.08), η Γεωργία απέκτησε μερικά «ισχυρά όπλα με την αναβάθμιση αεροσκαφών Su-25 και συστημάτων πυροβολικού στο Ισραήλ». Πρόσφατα την Τιφλίδα επισκέφθηκε η Κοντολίζα Ράις που ενεθάρρυνε δημόσια το σχέδιο του Γεωργιανού Προέδρου να αποκαταστήσει την «κυριαρχία της χώρας» του στην Οσσετία και την Αμπχαζία. Είναι προφανές ότι ο κ. Σαακασβίλι δεν μπορεί να μην συζήτησε με την Υπουργό το σχέδιο επίθεσης που ήδη είχε καταρτισθεί με τη βοήθεια των Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων του!
Η Γεωργία ετοιμάστηκε για την επίθεση δεκαπλασιάζοντας (αν και οικονομικο-κοινωνικά κατεστραμμένη) τις στρατιωτικές δαπάνες της τα τελευταία χρόνια και εκσυγχρονίζοντας τον στρατό της με τη μαζική εξοπλιστική βοήθεια του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Δεκάδες αμερικανοί σύμβουλοι και δεκάδες απόστρατοι Ισραηλινοί στρατιωτικοί, υπό τον στρατηγό Γκαλ Χιρς, εργάσθηκαν σύμφωνα με την ισραηλινή «Χααρέτζ», για την αναβάθμιση του γεωργιανού στρατού, που, μόνος του είναι μάλλον για τα πανηγύρια. Η Τουρκία εκπαιδεύει 700 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς των γεωργιανών ενόπλων δυνάμεων. Μια σειρά ΝΑΤΟϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, που προσέφερε δύο πυραυλάκατους και εξήντα όλμους, επιστρατεύτηκαν στη «μεγάλη υπόθεση» της αναδιοργάνωσης του στρατού της Γεωργίας. Μπορεί οι Γεωργιανοί να μην έχουν να φάνε και να κλείνονται οι γυναίκες σε κουτιά για δυο και τρεις μέρες, για να έρθουν παράνομα να δουλέψουν ως παραδουλεύτρες, για τριάντα ευρώ την ημέρα, μερικές ακόμα και με διδακτορικό δίπλωμα, ο Πρόεδρος όμως δεν αντιμετώπισε καμμιά δυσκολία για τη χρηματοδότηση του μνημειώδους Στρατού του.
Δεν ήταν μόνο ο Rondos. Ο Σαακασβίλι έγινε ενθουσιωδώς δεκτός από τον φιλοισραηλινό Πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί στο Παρίσι, ενώ η Κοντολίζα Ράις συναντήθηκε τρεις φορές μαζί του και τον «ενεθάρρυνε» τους τελευταίους μήνες. Ξεκινώντας τον πόλεμο, ο ίδιος ο Σαακασβίλι τον ενέταξε στον αγώνα για την «νέα παγκόσμια τάξη». Μόλις την περασμένη Κυριακή, όταν οι Γεωργιανοί νόμιζαν ακόμα ότι κέρδιζαν τον πόλεμο, όπως μας πληροφορεί η ισραηλινή Χααρέτζ (11/8/08) «ο Εβραίος Γεωργιανός Υπουργός Τεμούρ Γιακομπσβίλι εξήρε τον ρόλο των Ισραηλινών Δυνάμεων ‘Αμυνας για τον ρόλο τους στην εκπαίδευση των Γεωργιανών».
Ο Γιακομπσβίλι διέκοψε προς στιγμήν τις πολεμικές του ασχολίες για να δώσει συνέντευξη (στα εβραϊκά, μας πληροφορεί η Χααρέτζ) στο ραδιόφωνο του ισραηλινού στρατού. Χάρη στην εκπαίδευση που μας παρέξατε, μια μικρή ομάδα Γεωργιανών μπόρεσε να «καθαρίσει» μια ρωσική μεραρχία και να καταρρίψει 11 ρωσικά αεροπλάνα. «Μόνο χτες σκοτώσαμε 60 Ρώσους στρατιώτες», δήλωσε ενθουσιασμένος ο Υπουργός. Μερικές μέρες αργότερα, ο Γεωργιανός επιτετραμένος στο Ισραήλ Κωνσταντινίδης, διαμαρτυρόταν γιατί και το Ισραήλ είχε αφήσει στα «κρύα του λουτρού» την κυβέρνησή του, περιοριζόμενο σε πλατωνικού χαρακτήρα εκκλήσεις για ηρεμία. Οι Γεωργιανοί δεν ήξεραν προφανώς ότι ήταν αναλώσιμοι. Ειρήσθω εν παρόδω, δύο από τους άμεσα εμπλεκόμενους στην κρίση Υπουργούς της Γεωργίας, ο Υπουργός Ενοποίησης (αρμόδιος για την Οσσετία και την Αμπχαζία) και ο Υπουργός ‘Αμυνας προέρχονται από τη μικροσκοπική εβραϊκή κοινότητα της Γεωργίας. Αν η κοινότητα είναι μικροσκοπική, το ισραηλινό λόμπυ στην Τιφλίδα είναι το ισχυρότερο στον κόσμο μας πληροφορεί μια από τις καλύτερα ενημερωμένες τουρκικές ιστοσελίδες, η ‘ΙντερνετΧαμπέρ.
Και για να μη φέρει κανείς αντιρρήσεις στον κ. Σαακασβίλι, ο Γεωργιανός Δημοκράτης, είδωλο και ένας από τους εργοδότες του κ. Ρόντου, κατέστειλε με τη βία κάθε εναλλακτική πολιτική δύναμη, με τον κυριότερο αρχηγό της αντιπολίτευσης να πεθαίνει μυστηριωδώς στη Βρετανία, όπου κατέφυγε ελπίζοντας ότι θα σώσει το «κεφάλι» του.
Η κίνηση «Γκαμπί» στο σκάκι και τα διλήμματα των Ρώσων.
Υπάρχει ένα άνοιγμα στο σκάκι. Λέγεται Γκαμπί. Θυσιάζει η μια πλευρά ένα πιόνι, στην προσπάθειά της να πάρει τη βασίλισσα του αντιπάλου, ή κάτι τέτοιο. Η άποψη ότι ο πόλεμος άρχισε για να τον κερδίσει η Γεωργία και να πετάξει τους Ρώσους έξω από την Οσσετία και την Αμπχαζία, απλά δεν αντέχει σε στοιχειώδη λογική εξέταση.
Υπάρχει ένα άνοιγμα στο σκάκι. Λέγεται Γκαμπί. Θυσιάζει η μια πλευρά ένα πιόνι, στην προσπάθειά της να πάρει τη βασίλισσα του αντιπάλου, ή κάτι τέτοιο. Η άποψη ότι ο πόλεμος άρχισε για να τον κερδίσει η Γεωργία και να πετάξει τους Ρώσους έξω από την Οσσετία και την Αμπχαζία, απλά δεν αντέχει σε στοιχειώδη λογική εξέταση.
Ο Σαακασβίλι είναι το πιόνι. Ποιά όμως είναι η Βασίλισσα;
Ο πόλεμος «κερδήθηκε» από τη Ρωσία. ‘Ηδη όμως, ο μεγάλος δυτικός τύπος άρχισε μια έξαλλη καμπάνια δαιμονοποίησης της Μόσχας. Ο Πρόεδρος Μπους και ο αντιπρόεδρος Τσένευ χρησιμοποιούν ψυχροπολεμικούς τόνους απέναντι στη Μόσχα. Το Κρεμλίνο βλέπει να «απομονώνεται» ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη. Ανεξαρτήτως του ποιός κέρδισε, η σύγκρουση διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους λαούς της πάλαι ποτέ σοβιετικής Ομοσπονδίας. Η Ρωσία ανακατέλαβε αυτό που είχε: την Αμπχαζία και την Οσσετία. Δεν μπορεί, για πολιτικούς λόγους, να καταλάβει τη Γεωργία, ούτε καν να εξασφαλίσει την ουδετερότητά της.
Η αμερικανική και ΝΑΤΟϊκή στρατηγική είναι σαφής και συνεπής. Είναι η διάλυση του πρώην σοβιετικού χώρου και η απομάκρυνση των πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών από τη Μόσχα.
Ο Πωλ Γκομπλ, ο άνθρωπος των Τεξανών πετρελαιάδων για τον Καύκασο, έγραφε πρόσφατα ότι η Δύση και το ΝΑΤΟ μπορούν τώρα να «πάρουν» την Αρμενία (η πρόσβαση της Ρωσίας στην οποία ελέγχεται από τη Γεωργία). Το μεγαλύτερο ατού της Δύσης, υποστηρίζει ο Γκομπλ, είναι η απουσία στρατηγικής και πρότασης του Κρεμλίνου για την πρώην ΕΣΣΔ. Η Ρωσία δεν έχει να προτείνει αξιόπιστη εναλλακτική – περιορίζεται εδώ και είκοσι χρόνια, να αμύνεται, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς, στην προσπάθεια των ΗΠΑ να διευρύνουν την επιρροή τους στην πρώην ΕΣΣΔ, άλλοτε με την επέκταση του ΝΑΤΟ, άλλοτε με τους αγωγούς (Μπακού-Τσεϊχάν), άλλοτε με την υποδαύλιση των «έγχρωμων επαναστάσεων».
Το λιγότερο, η γεωργιανή κρίση υπέδειξε στη Μόσχα σε τι «μπελάδες» μπορεί να μπει και στον Κάυκασο και στην Ουκρανία, μια χώρα εξήντα εκατομμυρίων, όπου μια διένεξη μπορεί να πάρει τη μορφή μείζονος ευρωπαϊκής σύρραξης. Είναι αλήθεια ότι επί Πούτιν η Ρωσία έδειξε τα «δόντια» της. Στην πραγματικότητα δεν έκανε πολύ περισσότερα από το να τερματίσει είκοσι χρόνια ιστορικά πρωτοφανούς «εξαφάνισης», στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, του ρωσικού κράτους. Μπορεί για τους Ρώσους αυτό να είναι ένα έργο συγκρίσιμο με αυτό του Μεγάλου Πέτρου, το ερώτημα όμως παραμένει για τη μελλοντική πορεία της Ρωσίας, που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρότατα εσωτερικά προβλήματα, ενώ ασαφής παραμένει η θέση της τόσο στον μετασοβιετικό χώρο, όσο και διεθνώς.
Δύο απόψεις διακρίνονται στη ρωσική ηγεσία για την αντιμετώπιση της δυτικής επιθετικότητας. Η μια είναι η κλιμάκωση και ο δημόσιος εκφραστής αυτής της άποψης στο Κρεμλίνο είναι ο στρατηγός Λεονίντ Ιβασώφ. Δεν μπορεί ασφαλώς να θεωρηθούν τυχαία τα πρόσφατα δημοσιεύματα της Ιζβέστια, σύμφωνα με τα οποία αντιμετωπίζεται η εγκατάσταση ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στην Κούβα σε αντίδραση προς την αντιπυραυλική ασπίδα, ενώ αξιοσημείωτη είναι η στρατιωτική συνεργασία με τον Τσάβες της Βενεζουέλας. Μια πιο ήπια εκδοχή της ίδιας στρατηγικής είναι η σύμπηξη μιας τριμερούς συμμαχίας Ινδίας-Κίνας-Ρωσίας.
Αυτά όμως έχουν το μειονέκτημα για μία σημαντική μερίδα της ρωσικής ηγεσίας να απομακρύνουν τη Ρωσία από τη Δύση, να τη βάζουν σε ένα δρόμο αντιπαράθεσης ανάλογο με αυτό της ΕΣΣΔ – και η σημερινή Ρωσία δεν νοιώθει ότι διαθέτει τα μέσα, αλλά και την ιδεολογία για να παίξει τον ρόλο της ΕΣΣΔ. Αλλά και δεν το θέλει – τμήμα της Ευρώπης θέλει να είναι,οπως εξηγεί ο Πρέσβης της στο ΝΑΤΟ Ντιμίτρι Ραγκόζιν, παρά τις «εθνικιστικές προδιαγραφές» του. Αυτή η συζήτηση γίνεται στο Κρεμλίνο και αυτή τη συζήτηση θα επηρρεάσει η κρίση στη Γεωργία. Η απάντηση κρίνεται ικανοποιητική. Από δω και πέρα τι;
Σύμφωνα με επανειλημμένα δημοσιεύματα του ισραηλινού τύπου, το Ισραήλ έδωσε πολλές φορές στους Ρώσους την υπόσχεση να περιορίσει τη στρατιωτική συνεργασία με τη Γεωργία, αν η Μόσχα δεν παραδώσει τους αντιθαεροπορικούς πυραύλους Ες-300 στην Τεχεράνη. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του κορυφαίου Τούρκου ειδικού στα ενεργειακά Φικρέτ Ερτάν («Ες 300, ΗΠΑ και Ισραήλ», Ζαμάν, 27/7/08), το Ισραήλ φοβάται την (ήδη καθυστερημένη) παράδοση των Ες 300, που τοποθετεί τον επόμενο μήνα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αμερικανού Υπουργού ‘Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς. Τη στιγμή που οι Γεωργιανοί επιτίθεντο στην Οσσετία, ο Ισραηλινός Πρόεδρος Πέρες ζητούσε και έβλεπε στο Πεκίνο τον Πρωθυπουργό Πούτιν, που δήλωνε, μετά τη συνάντηση, ότι «δεν επιθυμεί ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα». Αν ο πόλεμος είναι μια κίνηση Γκαμπί κι αν ο Σαακασβίλι είναι το πιόνι, το Ιράν θα μπορούσε να είναι η βασίλισσα. Θα «τσιμπήσουν» όμως οι Ρώσοι; Σε αυτό το σημείο μπαίνει στην εξίσωση ο Νικολά Σαρκοζί.
Ο ρόλος του Σαρκοζί, η εξήγηση του Βουκουρεστίου και το προηγούμενο Καραμανλή
Σε μια συνέντευξη τύπου, προτού εκλεγεί, ο Νικολά Σαρκοζί εξήγησε ποιά θα είναι η «πρώτη προτεραιότητά» του ως Προέδρου της Γαλλίας. Με τα δικά του λόγια, «το Ιράν πρέπει να εμποδιστεί με κάθε μέσο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα». Είτε το μέσο είναι διπλωματικό, είτε στρατιωτικό, προϋπόθεση επιτυχίας μιας τέτοιας επιδίωξης είναι η πλήρης απομόνωση του Ιράν. Κι ο Σαρκοζί δεν είναι ένα «μπουλντόκ», όπως οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, είναι μάλλον ένας «πονηρός ανατολίτης»
Τι είδαμε πρόσφατα;
Πρώτον, τον Σαρκοζί να πραγματοποιεί ένα εντυπωσιακό άνοιγμα προς τον Πρόεδρο ‘Ασαντ της Συρίας, κυριότερο σύμμαχο του Ιράν στη Μέση Ανατολή.
Δεύτερο, ο Σαρκοζί πρωταγωνίστησε στη σύνοδο του του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, αρνούμενος, προς το παρόν βέβαια, τη διεύρυνση της Συμμαχίας στη Γεωργία, την Ουκρανία και τα Σκόπια. Σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες ζήτησε σε αντάλλαγμα από την ελληνική κυβέρνηση συμπόρευση στα πολεμικά σχέδια κατά του Ιράν – και λίγο αργότερα, η Αθήνα διέθεσε τη μισή ελληνική αεροπορία και τα συστήματα Ες 300 που μόνη διαθέτει στην Κρήτη για τη «γενική δοκιμή¨» μιας επίθεσης στο Ιράν. (Οι Ες 300 δεν ήταν πλήρως έτοιμοι και η ελληνική αεροπορία πίεσε τους Ρώσους να ολοκληρώσουν την επιχειρησιακή ετοιμότητα του συστήματος πριν από την άσκηση). Πρόσφατα, το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας αποφάσισε την αποστολή φρεγάτας στα στενά του Ορμούζ.
Το 2003, έγινε μια αληθινή σύγκρουση Γαλλίας και Γερμανίας με τις ΗΠΑ για το Ιράκ. ‘Ολος ο πλανήτης το κατάλαβε ότι υπάρχει διαφωνία. Κανείς δεν κατάλαβε κάποια σοβαρή σύγκρουση Αμερικής και Ευρώπης στο Βουκουρέστι, ούτε το γιατί ο Αμερικανός Πρόεδρος διακινδύνευσε να γίνει «ρόμπα», προτείνοντας μια διεύρυνση που ήξερε ότι θα απορρίψουν οι σύμμαχοί του! Το αποτέλεσμα του συνόδου του Βουκουρεστίου ήταν να διατυπωθεί μια απειλή για τη Μόσχα, αλλά και να δημιουργηθεί το σκηνικό που επιτρέπει τώρα στο Νικολά Σαρκοζί να «μεσολαβεί» μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας και να προτείνει τις «καλές υπηρεσίες» του στους Ρώσους για να αποτρέψει έναν νέο «ψυχρό πόλεμο». Θα το κάνει, αλλά πόσο πιθανό είναι να μη ζητήσει κι εδώ ένα «αντάλλαγμα», όπως ζήτησε από τον Καραμανλή για την υποστήριξη στο όνομα. Δεν μπορεί μόνο να «γαυγίζεις», πρέπει να προσφέρεις ταυτόχρονα και μια διέξοδο.
Για τη Μόσχα το «δόλωμα» Σαρκοζί είναι πολύ γοητευτικό.’Οχι γιατί θα την κοροϊδέψει, αλλά γιατί δίνει μια διέξοδο στις δυνάμεις που δεν θέλουν μια κρίση με τη Δύση και δεν έχουν καμμιά διάθεση να γίνουν σύμμαχοι της Κίνας ή,πολύ περισσότερο, του Ισλάμ.
Υπάρχει όμως και άλλη μερίδα των «σκληρών», που υποστηρίζει ότι αν η Μόσχα «θυσιάσει» το Ιράν, θα διευκολύνει μια κολοσσσιαία νίκη των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
«Μήπως δεν θά 'ρθει μετά η σειρά μας, τι θα τους σταματήσει μετά;» διερωτώνται οι φίλοι του στρατηγού Ιβασώφ στη Μόσχα, θυμίζοντας το ιστορικό προηγούμενο του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ. Τις επόμενες μέρες, βδομάδες ή μήνες, θα μάθουμε την απόφαση του Κρεμλίνου.
Δύο προηγούμενα (‘Ιμρε Νάγκυ και Δημήτριος Ιωαννίδης)
Τον Φεβρουάριο του 1956, ο σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσώφ ξεκίναγε την πιο φιλόδοξη προσπάθεια να μεταρρυθμίσει το σταλινικό οικοδόμημα εκφωνώντας την περίφημη μυστική ομιλία του στο 20ό συνέδριο. Γρήγορα, παρά τον μυστικό χαρακτήρα της, η ομιλία θα γίνει γνωστή στη Δύση μέσω ενός Πολωνού κομμουνιστή που την παρέδωσε στην Πρεσβεία του Ισραήλ στη Βαρσοβία, προκαλώντας μια μεγάλη ηθικο-πολιτική κρίση στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Η CIA, που δεν επιθυμεί επιτυχία της μεταρρύθμισης Χρουστσώφ, αποκαλύπτει από την πλευρά της στην Κα Γκε Μπε τις πραγματικές ταυτότητες των διαφωνούντων συγγραφέων Σινιάφσκι και Ντάνιελ, προκαλώντας τη σύλληψη και απέλασή τους, που έρχεται να σκιάσει την ακτινοβολία του χρωστσωφικού πειράματος.
Η «αποσταλινοποίηση» προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα σε Πολωνία και Ουγγαρία. Στη Βαρσοβία καταφέρνει να τα διαχειρισθεί η ηγεσία του ΚΚ, όχι όμως και στη Βουδαπέστη, όπου παίρνουν τον χαρακτήρα λαϊκής επανάστασης. Στις 23 Οκτωβρίου, διαδηλωτές και η πολιτική αστυνομία ανταλλάσσουν πυροβολισμούς στη Βουδαπέστη. Το ίδιο βράδυ ο μεταρρυθμιστής κομμουνιστής ‘Ιμρε Νάγκυ παίρνει την εξουσία και, ενθαρρυμένος λέγεται, από δυτικές διαβεβαιώσεις, «περνάει» τον Ρουβίκωνα που δεν μπορεί να ανεχθεί ο Χρουστσώφ: εκδηλώνει την πρόθεσή του να αποχωρήσει από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο σοβιετικός στρατός επεμβαίνει, οι νεκροί είναι χιλιάδες, ο Νάγκυ απαγχονίζεται. Η επέμβαση θα σημάνει την αρχή του τέλους για το κραταιό, με την αίγλη ακόμα της αντίστασης στον Χίτλερ και της σοβιετικής νίκης, δυτικοευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα. Τις ίδιες μέρες που παίζεται η εξουσία και το μέλλον του κομμουνισμού στη Βουδαπέστη, από τις 22 ως τις 24 Οκτωβρίου, Γάλλοι, Βρετανοί και Ισραηλινοί αντιπρόσωποι επεξεργάζονται μυστικά το σχέδιο επέμβασης στο Σουέζ. Η σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία «σκεπάζει» την επέμβαση κατά του Νάσσερ και η επέμβαση κατά του Νάσσερ «σκεπάζει» την επέμβαση στη Βουδαπέστη.
Τον Νοέμβριο του 1973, ανατρέπεται ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, που είχε χάσει, λέγεται, την εύνοια της Ουάσιγκτον μετά την άρνησή του να διαθέσει τις ελληνικές εγκαταστάσεις για τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Μερικούς μήνες αργότερα, το σκάνδαλο Γουώτεργκαίητ εξουδετερώνει τον Νίξον κι αφήνει παντοδύναμο τον Κίσσινγκερ. Οι άνθρωποί του (και οι άνθρωποι ενός ακόμα κράτους) πείθουν τον Ιωαννίδη να προχωρήσει στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, νομίζοντας ότι θα ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα και προσφέροντας το ιδανικό πρόσχημα για την τουρκική εισβολή. Αφού προκάλεσαν την κρίση, οι Αμερικανοί «μεσολαβούν» αποτρέποντας πόλεμο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, επιτρέποντας στην Τουρκία να καταλάβει τη μισή Κύπρο και εξασφαλίζοντας την «ομαλή» μετάβαση σε μια φιλοδυτική «κατάσταση» στην Αθήνα. Και σήμερα ακόμα, οι κυβερνήσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας στην Ουάσιγκτον τρέχουν για να τους λύσει το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε.
Θα μπορούσαμε να πολλαπλασιάσουμε τα προηγούμενα, όπως την ενθάρρυνση στον Σαντάμ να εισβάλει στο Κουβέιτ και στον Μιλόσεβιτς να επιτεθεί στον UCK.
Το στάτους της Νότιας Οσσετίας και η σοβιετική κληρονομιά
Η Νότια Οσσετία αναγνωρίζεται διεθνώς ως έδαφος της Γεωργίας, στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρξε ποτέ τμήμα της ανεξάρτητης, μετά το 1991, Γεωργίας, η οποία μάλιστα επεχείρησε, μόλις έγινε ανεξάρτητη, να καταργήσει τυην αυτονομία της. Η υπαγωγή της στη Γεωργία οφείλεται στους υπολογισμούς της σταλινικής πολιτικής εθνοτήτων και στον τρόπο που χάραξε η Μόσχα τα σύνορα των ομόσπονδων και αυτόνομων Δημοκρατιών και Περιοχών της ΕΣΣΔ. Δεν έχει καμμιά ιδιαίτερη εθνοτική ή ιστορική νομιμοποίηση, με δεδομένο μάλιστα ότι η Βόρειος Οσσετία ανήκει στην Ρωσική Ομοσπονδία και οι Οσσέτοι αισθάνονται κοντά στους Ρώσους και όχι στους Γεωργιανούς. Επιπλέον, τα σύνορα των κρατών που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ νομικά στηρίζονται στη σοβιετική συνταγματική τάξη – είναι δηλαδή τα σύνορα που προβλέπει αυτή. Το σοβιετικό σύνταγμα όμως έδινε τη δυνατότητα ανεξαρτησίας και απόσχισης σε αυτόνομες Δημοκρατίες, όταν οι Ομόσπονδες Δημοκρατίες στις οποίες υπήγοντο ανεξαρτοποιούνταν από την ΕΣΣΔ.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή (14-8-2008)
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Ο πόλεμος «κερδήθηκε» από τη Ρωσία. ‘Ηδη όμως, ο μεγάλος δυτικός τύπος άρχισε μια έξαλλη καμπάνια δαιμονοποίησης της Μόσχας. Ο Πρόεδρος Μπους και ο αντιπρόεδρος Τσένευ χρησιμοποιούν ψυχροπολεμικούς τόνους απέναντι στη Μόσχα. Το Κρεμλίνο βλέπει να «απομονώνεται» ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη. Ανεξαρτήτως του ποιός κέρδισε, η σύγκρουση διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους λαούς της πάλαι ποτέ σοβιετικής Ομοσπονδίας. Η Ρωσία ανακατέλαβε αυτό που είχε: την Αμπχαζία και την Οσσετία. Δεν μπορεί, για πολιτικούς λόγους, να καταλάβει τη Γεωργία, ούτε καν να εξασφαλίσει την ουδετερότητά της.
Η αμερικανική και ΝΑΤΟϊκή στρατηγική είναι σαφής και συνεπής. Είναι η διάλυση του πρώην σοβιετικού χώρου και η απομάκρυνση των πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών από τη Μόσχα.
Ο Πωλ Γκομπλ, ο άνθρωπος των Τεξανών πετρελαιάδων για τον Καύκασο, έγραφε πρόσφατα ότι η Δύση και το ΝΑΤΟ μπορούν τώρα να «πάρουν» την Αρμενία (η πρόσβαση της Ρωσίας στην οποία ελέγχεται από τη Γεωργία). Το μεγαλύτερο ατού της Δύσης, υποστηρίζει ο Γκομπλ, είναι η απουσία στρατηγικής και πρότασης του Κρεμλίνου για την πρώην ΕΣΣΔ. Η Ρωσία δεν έχει να προτείνει αξιόπιστη εναλλακτική – περιορίζεται εδώ και είκοσι χρόνια, να αμύνεται, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς, στην προσπάθεια των ΗΠΑ να διευρύνουν την επιρροή τους στην πρώην ΕΣΣΔ, άλλοτε με την επέκταση του ΝΑΤΟ, άλλοτε με τους αγωγούς (Μπακού-Τσεϊχάν), άλλοτε με την υποδαύλιση των «έγχρωμων επαναστάσεων».
Το λιγότερο, η γεωργιανή κρίση υπέδειξε στη Μόσχα σε τι «μπελάδες» μπορεί να μπει και στον Κάυκασο και στην Ουκρανία, μια χώρα εξήντα εκατομμυρίων, όπου μια διένεξη μπορεί να πάρει τη μορφή μείζονος ευρωπαϊκής σύρραξης. Είναι αλήθεια ότι επί Πούτιν η Ρωσία έδειξε τα «δόντια» της. Στην πραγματικότητα δεν έκανε πολύ περισσότερα από το να τερματίσει είκοσι χρόνια ιστορικά πρωτοφανούς «εξαφάνισης», στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, του ρωσικού κράτους. Μπορεί για τους Ρώσους αυτό να είναι ένα έργο συγκρίσιμο με αυτό του Μεγάλου Πέτρου, το ερώτημα όμως παραμένει για τη μελλοντική πορεία της Ρωσίας, που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρότατα εσωτερικά προβλήματα, ενώ ασαφής παραμένει η θέση της τόσο στον μετασοβιετικό χώρο, όσο και διεθνώς.
Δύο απόψεις διακρίνονται στη ρωσική ηγεσία για την αντιμετώπιση της δυτικής επιθετικότητας. Η μια είναι η κλιμάκωση και ο δημόσιος εκφραστής αυτής της άποψης στο Κρεμλίνο είναι ο στρατηγός Λεονίντ Ιβασώφ. Δεν μπορεί ασφαλώς να θεωρηθούν τυχαία τα πρόσφατα δημοσιεύματα της Ιζβέστια, σύμφωνα με τα οποία αντιμετωπίζεται η εγκατάσταση ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στην Κούβα σε αντίδραση προς την αντιπυραυλική ασπίδα, ενώ αξιοσημείωτη είναι η στρατιωτική συνεργασία με τον Τσάβες της Βενεζουέλας. Μια πιο ήπια εκδοχή της ίδιας στρατηγικής είναι η σύμπηξη μιας τριμερούς συμμαχίας Ινδίας-Κίνας-Ρωσίας.
Αυτά όμως έχουν το μειονέκτημα για μία σημαντική μερίδα της ρωσικής ηγεσίας να απομακρύνουν τη Ρωσία από τη Δύση, να τη βάζουν σε ένα δρόμο αντιπαράθεσης ανάλογο με αυτό της ΕΣΣΔ – και η σημερινή Ρωσία δεν νοιώθει ότι διαθέτει τα μέσα, αλλά και την ιδεολογία για να παίξει τον ρόλο της ΕΣΣΔ. Αλλά και δεν το θέλει – τμήμα της Ευρώπης θέλει να είναι,οπως εξηγεί ο Πρέσβης της στο ΝΑΤΟ Ντιμίτρι Ραγκόζιν, παρά τις «εθνικιστικές προδιαγραφές» του. Αυτή η συζήτηση γίνεται στο Κρεμλίνο και αυτή τη συζήτηση θα επηρρεάσει η κρίση στη Γεωργία. Η απάντηση κρίνεται ικανοποιητική. Από δω και πέρα τι;
Σύμφωνα με επανειλημμένα δημοσιεύματα του ισραηλινού τύπου, το Ισραήλ έδωσε πολλές φορές στους Ρώσους την υπόσχεση να περιορίσει τη στρατιωτική συνεργασία με τη Γεωργία, αν η Μόσχα δεν παραδώσει τους αντιθαεροπορικούς πυραύλους Ες-300 στην Τεχεράνη. Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του κορυφαίου Τούρκου ειδικού στα ενεργειακά Φικρέτ Ερτάν («Ες 300, ΗΠΑ και Ισραήλ», Ζαμάν, 27/7/08), το Ισραήλ φοβάται την (ήδη καθυστερημένη) παράδοση των Ες 300, που τοποθετεί τον επόμενο μήνα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αμερικανού Υπουργού ‘Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς. Τη στιγμή που οι Γεωργιανοί επιτίθεντο στην Οσσετία, ο Ισραηλινός Πρόεδρος Πέρες ζητούσε και έβλεπε στο Πεκίνο τον Πρωθυπουργό Πούτιν, που δήλωνε, μετά τη συνάντηση, ότι «δεν επιθυμεί ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα». Αν ο πόλεμος είναι μια κίνηση Γκαμπί κι αν ο Σαακασβίλι είναι το πιόνι, το Ιράν θα μπορούσε να είναι η βασίλισσα. Θα «τσιμπήσουν» όμως οι Ρώσοι; Σε αυτό το σημείο μπαίνει στην εξίσωση ο Νικολά Σαρκοζί.
Ο ρόλος του Σαρκοζί, η εξήγηση του Βουκουρεστίου και το προηγούμενο Καραμανλή
Σε μια συνέντευξη τύπου, προτού εκλεγεί, ο Νικολά Σαρκοζί εξήγησε ποιά θα είναι η «πρώτη προτεραιότητά» του ως Προέδρου της Γαλλίας. Με τα δικά του λόγια, «το Ιράν πρέπει να εμποδιστεί με κάθε μέσο να αποκτήσει πυρηνικά όπλα». Είτε το μέσο είναι διπλωματικό, είτε στρατιωτικό, προϋπόθεση επιτυχίας μιας τέτοιας επιδίωξης είναι η πλήρης απομόνωση του Ιράν. Κι ο Σαρκοζί δεν είναι ένα «μπουλντόκ», όπως οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, είναι μάλλον ένας «πονηρός ανατολίτης»
Τι είδαμε πρόσφατα;
Πρώτον, τον Σαρκοζί να πραγματοποιεί ένα εντυπωσιακό άνοιγμα προς τον Πρόεδρο ‘Ασαντ της Συρίας, κυριότερο σύμμαχο του Ιράν στη Μέση Ανατολή.
Δεύτερο, ο Σαρκοζί πρωταγωνίστησε στη σύνοδο του του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, αρνούμενος, προς το παρόν βέβαια, τη διεύρυνση της Συμμαχίας στη Γεωργία, την Ουκρανία και τα Σκόπια. Σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες ζήτησε σε αντάλλαγμα από την ελληνική κυβέρνηση συμπόρευση στα πολεμικά σχέδια κατά του Ιράν – και λίγο αργότερα, η Αθήνα διέθεσε τη μισή ελληνική αεροπορία και τα συστήματα Ες 300 που μόνη διαθέτει στην Κρήτη για τη «γενική δοκιμή¨» μιας επίθεσης στο Ιράν. (Οι Ες 300 δεν ήταν πλήρως έτοιμοι και η ελληνική αεροπορία πίεσε τους Ρώσους να ολοκληρώσουν την επιχειρησιακή ετοιμότητα του συστήματος πριν από την άσκηση). Πρόσφατα, το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας αποφάσισε την αποστολή φρεγάτας στα στενά του Ορμούζ.
Το 2003, έγινε μια αληθινή σύγκρουση Γαλλίας και Γερμανίας με τις ΗΠΑ για το Ιράκ. ‘Ολος ο πλανήτης το κατάλαβε ότι υπάρχει διαφωνία. Κανείς δεν κατάλαβε κάποια σοβαρή σύγκρουση Αμερικής και Ευρώπης στο Βουκουρέστι, ούτε το γιατί ο Αμερικανός Πρόεδρος διακινδύνευσε να γίνει «ρόμπα», προτείνοντας μια διεύρυνση που ήξερε ότι θα απορρίψουν οι σύμμαχοί του! Το αποτέλεσμα του συνόδου του Βουκουρεστίου ήταν να διατυπωθεί μια απειλή για τη Μόσχα, αλλά και να δημιουργηθεί το σκηνικό που επιτρέπει τώρα στο Νικολά Σαρκοζί να «μεσολαβεί» μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας και να προτείνει τις «καλές υπηρεσίες» του στους Ρώσους για να αποτρέψει έναν νέο «ψυχρό πόλεμο». Θα το κάνει, αλλά πόσο πιθανό είναι να μη ζητήσει κι εδώ ένα «αντάλλαγμα», όπως ζήτησε από τον Καραμανλή για την υποστήριξη στο όνομα. Δεν μπορεί μόνο να «γαυγίζεις», πρέπει να προσφέρεις ταυτόχρονα και μια διέξοδο.
Για τη Μόσχα το «δόλωμα» Σαρκοζί είναι πολύ γοητευτικό.’Οχι γιατί θα την κοροϊδέψει, αλλά γιατί δίνει μια διέξοδο στις δυνάμεις που δεν θέλουν μια κρίση με τη Δύση και δεν έχουν καμμιά διάθεση να γίνουν σύμμαχοι της Κίνας ή,πολύ περισσότερο, του Ισλάμ.
Υπάρχει όμως και άλλη μερίδα των «σκληρών», που υποστηρίζει ότι αν η Μόσχα «θυσιάσει» το Ιράν, θα διευκολύνει μια κολοσσσιαία νίκη των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
«Μήπως δεν θά 'ρθει μετά η σειρά μας, τι θα τους σταματήσει μετά;» διερωτώνται οι φίλοι του στρατηγού Ιβασώφ στη Μόσχα, θυμίζοντας το ιστορικό προηγούμενο του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ. Τις επόμενες μέρες, βδομάδες ή μήνες, θα μάθουμε την απόφαση του Κρεμλίνου.
Δύο προηγούμενα (‘Ιμρε Νάγκυ και Δημήτριος Ιωαννίδης)
Τον Φεβρουάριο του 1956, ο σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσώφ ξεκίναγε την πιο φιλόδοξη προσπάθεια να μεταρρυθμίσει το σταλινικό οικοδόμημα εκφωνώντας την περίφημη μυστική ομιλία του στο 20ό συνέδριο. Γρήγορα, παρά τον μυστικό χαρακτήρα της, η ομιλία θα γίνει γνωστή στη Δύση μέσω ενός Πολωνού κομμουνιστή που την παρέδωσε στην Πρεσβεία του Ισραήλ στη Βαρσοβία, προκαλώντας μια μεγάλη ηθικο-πολιτική κρίση στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Η CIA, που δεν επιθυμεί επιτυχία της μεταρρύθμισης Χρουστσώφ, αποκαλύπτει από την πλευρά της στην Κα Γκε Μπε τις πραγματικές ταυτότητες των διαφωνούντων συγγραφέων Σινιάφσκι και Ντάνιελ, προκαλώντας τη σύλληψη και απέλασή τους, που έρχεται να σκιάσει την ακτινοβολία του χρωστσωφικού πειράματος.
Η «αποσταλινοποίηση» προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα σε Πολωνία και Ουγγαρία. Στη Βαρσοβία καταφέρνει να τα διαχειρισθεί η ηγεσία του ΚΚ, όχι όμως και στη Βουδαπέστη, όπου παίρνουν τον χαρακτήρα λαϊκής επανάστασης. Στις 23 Οκτωβρίου, διαδηλωτές και η πολιτική αστυνομία ανταλλάσσουν πυροβολισμούς στη Βουδαπέστη. Το ίδιο βράδυ ο μεταρρυθμιστής κομμουνιστής ‘Ιμρε Νάγκυ παίρνει την εξουσία και, ενθαρρυμένος λέγεται, από δυτικές διαβεβαιώσεις, «περνάει» τον Ρουβίκωνα που δεν μπορεί να ανεχθεί ο Χρουστσώφ: εκδηλώνει την πρόθεσή του να αποχωρήσει από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ο σοβιετικός στρατός επεμβαίνει, οι νεκροί είναι χιλιάδες, ο Νάγκυ απαγχονίζεται. Η επέμβαση θα σημάνει την αρχή του τέλους για το κραταιό, με την αίγλη ακόμα της αντίστασης στον Χίτλερ και της σοβιετικής νίκης, δυτικοευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα. Τις ίδιες μέρες που παίζεται η εξουσία και το μέλλον του κομμουνισμού στη Βουδαπέστη, από τις 22 ως τις 24 Οκτωβρίου, Γάλλοι, Βρετανοί και Ισραηλινοί αντιπρόσωποι επεξεργάζονται μυστικά το σχέδιο επέμβασης στο Σουέζ. Η σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία «σκεπάζει» την επέμβαση κατά του Νάσσερ και η επέμβαση κατά του Νάσσερ «σκεπάζει» την επέμβαση στη Βουδαπέστη.
Τον Νοέμβριο του 1973, ανατρέπεται ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, που είχε χάσει, λέγεται, την εύνοια της Ουάσιγκτον μετά την άρνησή του να διαθέσει τις ελληνικές εγκαταστάσεις για τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Μερικούς μήνες αργότερα, το σκάνδαλο Γουώτεργκαίητ εξουδετερώνει τον Νίξον κι αφήνει παντοδύναμο τον Κίσσινγκερ. Οι άνθρωποί του (και οι άνθρωποι ενός ακόμα κράτους) πείθουν τον Ιωαννίδη να προχωρήσει στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, νομίζοντας ότι θα ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα και προσφέροντας το ιδανικό πρόσχημα για την τουρκική εισβολή. Αφού προκάλεσαν την κρίση, οι Αμερικανοί «μεσολαβούν» αποτρέποντας πόλεμο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, επιτρέποντας στην Τουρκία να καταλάβει τη μισή Κύπρο και εξασφαλίζοντας την «ομαλή» μετάβαση σε μια φιλοδυτική «κατάσταση» στην Αθήνα. Και σήμερα ακόμα, οι κυβερνήσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας στην Ουάσιγκτον τρέχουν για να τους λύσει το πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε.
Θα μπορούσαμε να πολλαπλασιάσουμε τα προηγούμενα, όπως την ενθάρρυνση στον Σαντάμ να εισβάλει στο Κουβέιτ και στον Μιλόσεβιτς να επιτεθεί στον UCK.
Το στάτους της Νότιας Οσσετίας και η σοβιετική κληρονομιά
Η Νότια Οσσετία αναγνωρίζεται διεθνώς ως έδαφος της Γεωργίας, στην πραγματικότητα όμως δεν υπήρξε ποτέ τμήμα της ανεξάρτητης, μετά το 1991, Γεωργίας, η οποία μάλιστα επεχείρησε, μόλις έγινε ανεξάρτητη, να καταργήσει τυην αυτονομία της. Η υπαγωγή της στη Γεωργία οφείλεται στους υπολογισμούς της σταλινικής πολιτικής εθνοτήτων και στον τρόπο που χάραξε η Μόσχα τα σύνορα των ομόσπονδων και αυτόνομων Δημοκρατιών και Περιοχών της ΕΣΣΔ. Δεν έχει καμμιά ιδιαίτερη εθνοτική ή ιστορική νομιμοποίηση, με δεδομένο μάλιστα ότι η Βόρειος Οσσετία ανήκει στην Ρωσική Ομοσπονδία και οι Οσσέτοι αισθάνονται κοντά στους Ρώσους και όχι στους Γεωργιανούς. Επιπλέον, τα σύνορα των κρατών που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ νομικά στηρίζονται στη σοβιετική συνταγματική τάξη – είναι δηλαδή τα σύνορα που προβλέπει αυτή. Το σοβιετικό σύνταγμα όμως έδινε τη δυνατότητα ανεξαρτησίας και απόσχισης σε αυτόνομες Δημοκρατίες, όταν οι Ομόσπονδες Δημοκρατίες στις οποίες υπήγοντο ανεξαρτοποιούνταν από την ΕΣΣΔ.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή (14-8-2008)
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
0 Comments
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ να γράφετε με Ελληνικούς χαρακτήρες και να είστε κόσμιοι στις εκφράσεις σας. Οποιοδήποτε άλλο σχόλιο με γκρικλις και ξένη γλώσσα θα διαγράφετε. Ευχαριστώ!