Σχετικά με την επιλογή των πολιτικών ηγετών ο δρ Κόλμαν, σε μία αποκαλυπτική διάλεξή του που αξίζει να παρακολουθήσουν όσοι είναι αγγλομαθείς, περιγράφει τον χαρακτηριστικό τρόπο με τον οποίο η Επιτροπή των 300 παρήγγειλε στα μέλη της να «ανεβάσουν» στην αμερικανική προεδρία εντελώς ελεγχόμενα άτομα, αναφέροντας δύο παραδείγματα:

Το ένα είναι ο πρόεδρος Τζίμμυ Κάρτερ που προωθήθηκε ως εξής: Η Επιτροπή των 300 τη δεκαετία του ’70 μέσω του Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων (Royal Institut of Internation Affairs – RIIA) παρήγγειλε στο διακεκριμένο μέλος της Ντέιβιντ Ροκφέλερ να βρει ένα διανοητικά αδύναμο άτομο για να το προωθήσουν στην Αμερικανική Προεδρία, προκειμένου να υπογράψει συνθήκες για το Ελεύθερο Εμπόριο που θα εξόντωναν το μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής μεσαίας τάξης.

Τότε ο Ροκφέλερ απευθύνθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους «πλύστες» εγκεφάλου των ΗΠΑ, τον ψυχίατρο του Ινστιτούτου Τάβιστοκ, οργάνου της Επιτροπής των 300, Πήτερ Μπουρν (Peter Bourne). Εκείνος, του πρότεινε έναν ιδιαίτερα ασταθή ασθενή του, γόνο μιας οικογένειας κτηματιών φυστικιών από την Τζώρτζια, ο οποίος τύχαινε να είχε πάθει 3 φορές νευρική κατάρρευση: τον Τζίμμυ Κάρτερ.

Το δεύτερο παράδειγμα, ήταν ο Μπιλ Κλίντον, ένας φέρελπις νέος που η Επιτροπή των 300 είχε εντοπίσει ανάμεσα στους νέους «Δημοκρατικούς», και αποφασίσει να τον προωθήσει για πρόεδρο που θα επέβαλε τα σχέδια της Φαβιανής Εταιρείας για την κομμουνιστοποίηση των ΗΠΑ. Στο μεταξύ, είχε προωθηθεί ως κυβερνήτης του Αρκάνσας.

Μόνο που όταν επελέγη για την προεδρία, τον είχε εγκαταλείψει η σύζυγός του Χίλαρυ λόγω των πολλών ερωτικών του απιστιών, κάτι που αμαύρωνε το προφίλ του. Έτσι, η αποστολή της διαμόρφωσης ενός προφίλ καλού οικογενειάρχη και πιστού συζύγου, ανατέθηκε στον μεγιστάνα Τζιάνι Ανιέλι, μέλος της Επιτροπής των 300 και της Λέσχης της Ρώμης, κληρονόμο της αυτοκινητοβιομηχανίας Φίατ.

Ο Ανιέλι, που παλαιότερα διατηρούσε μια θυελλώδη ερωτική σχέση με την Βρετανίδα αριστοκράτισσα Πάμελα Τσώρτσιλ-Χάριμαν, την επιφόρτισε να πείσει την απατημένη σύζυγο να επιστρέψει στον Μπιλ.

Η αποστολή της Χάριμαν ήταν να πείσει τη Χίλαρυ να επιστρέψει στον άστατο υποψήφιο πρόεδρο. Αν δεχόταν, όχι μόνο θα γινόταν η πρώτη κυρία των ΗΠΑ αλλά και υπουργός εξωτερικών. Η σύζυγος, που δεν μπορούσε να κρύψει πόσο φιλόδοξη και άπληστη ήταν, δέχτηκε, και έτσι ο Μπιλ Κλίντον έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ.

Η Χάριμαν, που είχε παντρευτεί τον γιό του Ουίνστον Τσώρτσιλ (που και αυτός ήταν μέλος της Επιτροπής των 300), αργότερα παντρεύτηκε τον μεγιστάνα Άβερελ Χάριμαν (επίσης μέλος της Επιτροπής των 300), κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, και κορυφαίο στελέχος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.

Γίνεται λοιπόν οφθαλμοφανές ότι τελικά όλα τα μέλη των οργανισμών των ελίτ και οι άνθρωποί τους είναι μία παρέα, ή όπως λέει ο Κόλμαν, μια συμμορία…