Η Κρίση είναι ΕΔΩ!

Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Μέλους του ΔΣ/ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.

Γενικά

Κάθε είδους έλλειψη ισορροπίας αριθμών, ικανοτήτων, ισχύος, δραστικο­τή­των, δικαιωμάτων, δυναμικοτήτων, τα όσα παράγωγα αυτών και όλα αυτά, γεννούν μία νέα κατάσταση, η οποία σημαίνει απώλεια απολυτότητας της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του κράτους.

Αν το ζήτημα αυτό το εξετάσουμε κοινωνιολογικά, τότε θα σαστίσουμε από τα παρατηρηθέντα. Ο τρόπος που ζούμε, (αν εξαιρεθεί η τρέχουσα οικονομική κρί­ση), με την ιδιωτική μας ευμάρεια σε συνδυασμό με την δημόσια εξαθλίωση, τα αλλοιωμένα ηθικά πρότυπα, τις εφθαρμένες αξιακές σταθερές, τις «ανησυχίες» για τα ελληνικά πράγματα, τα οποία εγείρονται και εξαντλούνται σε οικονομικές και μόνον μετρήσεις, ο εν γένει οικονομισμός, ο οποίος ανταποδίδει -ούτως ή άλλως- με μία ψυχοσωματική δυσφορία, κλπ συνιστούν αθροιστικούς συντελεστές στην δημιουργία φθινούσης κοινωνικής δυναμικής στο εσωτερικό και ετεροζύγου τοιαύτης στο ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον.

Ο κόσμος που ξέραμε μετά τον Β’ΠΠ αρχίζει και ξεθωριάζει. Χάνεται. Μία καινοφανής αβεβαιότητα άρχισε την εισβολή της στο δικό μας παρόν. Μία αβε­βαιό­τητα, που οικοδομεί σταδιακά ένα συλλογικό φόβο. Δεν υπάρχει εργασιακή ασφά­λεια. Τα όσα οικονομικά συστήματα έχουν εφαρμοστεί απεδείχθησαν ότι αδικούν την πλειονότητα του πληθυσμού. 

Η ρυθμιζόμενη αγορά φαντάζει τερατώδης στα τρομαγ­μένα μάτια των επιχωρίων. Το φαινόμενο επιτείνεται και μετά το γεγονός της αποξε­νώσεως της μεσαίας τάξεως ένεκα ανεργίας, αδυναμίας των κοινωνικών ταμείων, δραματικής μειώσεως συντάξεων, αυξήσεως ατομικών δαπανών για ιατρική περίθαλ­ψη και ένεκα της απωλείας της εμπιστοσύνης προς εκείνους οι οποίοι αδιαλείπτως μας πείθουν, ότι ψηφίζοντάς τους θα μεριμνήσουν για την επίλυση των δικών μας προβλημάτων.

Οι πολιτικοί και οι όσοι εξ αυτών στελεχώνουν την όποια κυβέρνηση δεν μας έχουν δώσει στοιχεία εγγυήσεως της κοινωνικής αλλά και της εθνικής μας ασφα­λείας. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί και σαν ελαφρότητα πολιτικής, έλλειψη σοβαρότητος ευθύνης, αγνόηση της συναιτιότητος στην δημοκρατική εκτέλεση των υποχρεώσεων και θα λέγαμε με την όση ωριμότητα ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει, ότι οι πολιτικοί ακολουθούν την λογική της επα­νεκλογής, όντες επικαρπωτές ενός είδους κοινωνικής λογιστικής. Επίσης και ότι το δίδυμο τρα­πε­ζικός κόσμος-πολιτικοί επικροτεί την ζευ­γο­ποίηση των εννοιών «ασυγκράτητη κατανάλωση» και «απολιτική συμπεριφορά». Είναι μία βολική τύφλωση του κόσμου για να αποφεύγεται κάθε μορφής πολιτική κρίση.

Η αντιρρητικότητα γεννά κρίση. Η διαφορετικότητα εκτρέφει την κρίση. Η πρόκληση σε αναμέτρηση δυνάμεων θεσφατοποιεί την κρίση. Στο σύνολο σχεδόν των περιπτώσεων υπάρχει και κάποιος ιδεολογικός λόγος αντιπαλότητος. Οι ιδεολο­γίες εκφράζουν αξιώσεις. Αξιώσεις επιβολής. Αξιώσεις κυριαρχίας. Δημιουργούν διά­σταση και διαχωρίζουν ομάδες-κοινωνίες-κράτη.

Στην Ελλάδα, που ζούμε σήμερα, οι υπεύθυνοι φορείς έχουν κατορθώσει με την μέχρι τώρα πολιτική τους πρακτική να δημιουργήσουν -σε όσους διαθέτουν μία όχι φιλοσοφική ούτε λογοτεχνική αλλά διεισδυτική ικανότητα στοχασμού- τον φόβο της εθνικής μας ανεπαρκείας.

Γενική είναι η προτροπή σε όσους των υπευθύνων διακρίνονται από ίχνη εθνικής ανησυχίας να μεριμνήσουν κατά πρώτον και πριν από οιασδήποτε εκδοχής κρίση, αντί να διαχειρίζονται τον δικό τους φόβο για τα επισυμβαίνοντα αιτιατά -εκ­τός του δικού τους πλαισίου ελέγχου- φρόνιμον είναι να εκτελούν το αυτονόητο καθήκον της διαχειρίσεως της κρίσεως αυτής καθ’ εαυτής. Αναφέρουμε την λέξη κρίση. Τι είναι κρίση;

Κρίση

Δεν υπάρχει δεδομένος και καθολικής προσαρμογής ορισμός. Και τούτο, διότι η κρίση σαν έννοια ερμηνεύεται κάθε φορά από την στεγνή λογική των γεγονότων, τα οποία ανακατασκευάζουν την αντίληψη και τις πεποιθήσεις περί πραγματικό­τητος. Γενικά θα διακινδυνεύαμε να πούμε, ότι κρίση είναι μία περίοδος ανωμαλίας κατά την οποία ένιοι παράγοντες επιδρούν σημαντικά στην αποδόμηση της λειτουργίας μιας οντότητος, ώστε να ωφεληθεί αυτός που την προκάλεσε.

Προχωρώντας στην περί κρίσεως προσέγγισή μας θα πρέπει να επικεντρω­θού­με στις κρίσεις εκείνες που άπτονται του μεγάλου θέματος της ασφαλείας της χώρας μας. Βεβαίως, υπάρχουν κρίσεις κατά τις οποίες δοκιμάζονται πολλοί άλλοι παρά­γον­τες, οι οποίοι αποσταθεροποιούν τις ισορροπίες και τα ιστορικά στερεότυπα με­γάλων ομάδων και κοινωνιών. Επί παραδείγματι, το δημογραφικό είναι μία μορφή διαρκούς κρίσεως, η οποία πλήττει την χώρα μας και χρήζει αμέσου διαχειρίσεως. Η κρίση δημοκρατίας είναι μία κατάσταση αυξανομένης εντάσεως και τούτο επαλη­θεύε­­ται από την σταδιακή ανατροπή των βεβαιοτήτων της προηγηθείσης ευνοηθείσας και ευημερούσας κοινωνίας. Η κρίση της κουλτούρας αλλοιώνει τα συστήματα σκέ­ψεως των «μαζικών κοινωνιών», εκπνευματώνει τις σαθρολογίες των «σπουδαίων», και μονοπωλεί το προνόμιο της προβολής επιλεγμένων απόψεων των media. Επί πλέον, απομονώνει τον μαζικό άνθρωπο. Τον ωθεί στην κατανάλωση. Εξουδετερώνει την ικανότητά του να κρίνει ή να διαβλέπει τα επιτελούμενα και στο τέλος επιτυγ­χάνει να τον αυτο-ξενώσει. Τέλος υμνεί τον βαρβαροστρεφή φιλισταϊσμό των υπό­πτως ανε­λισ­σο­μένων νεόπλουτων.

Συμβαίνουν και άλλες κρίσεις εξ αιτίας πανδημιών ή θεομηνιών (σεισμοί, πλημ­μύρες, πυρκαγιές), όπου η κακή διαχείρισή τους προξενεί ακόμη και πτώση κυβερνήσεων.

Μέσα σε όλες αυτές τις κρίσεις πρέπει να τονίσουμε και την οικονομική κρί­ση, η οποία εκτός των άλλων τιτρώσκει ευθέως και το βασικό ζήτημα της ασφαλείας της χώρας. Και τούτο επιβεβαιώνεται και με την οικονομική κρίση, την οποία σήμερα βιώνουμε. Οι υπεύθυνοι της εκτελεστικής εξουσίας αντί να διατηρήσουν το απαι­τού­μενο ύψος δαπανών που αφορούν στην άμυνα, λόγω ειδικών συνθηκών, υπαρ­κτών και μη επιδεχομένων αμφισβήτηση απειλών περιμετρικά αλλά και στο εσωτερι­κό της χώρας, εκείνοι τις περιστέλλουν σε βαθμό διακυβεύσεως της εθνικής μας υπάρ­ξεως.

Όταν ο εχθρός (εχθρός υπάρχει και συνεπώς για την άμυνα λεφτά πρέπει να υπάρχουν) αντιλαμβάνεται την αδυναμία μας, δύναται να προκαλέσει, αν όχι ολικό πόλεμο, λόγω διεθνών δεσμεύσεων και συγκυριών, αλλά βεβαίως ένα πόλεμο χαμη­λής εντάσεως (4ης Γενεάς) ή μία εγγυημένης προεκτιμήσεως, ως προς το επιτυχές αποτέλεσμά της, κρίση. Τούτο επιβεβαιώνεται και από την νεωτέρα Ιστορία μεταξύ Ελλάδος/Τουρκίας, όπου στις λεκτικές, τις ψυχρές και τις θερμές αναμετρήσεις νικη­τής εξήλθεν η προκαλέσασα τις κρίσεις Τουρκία.

Η κρίση είναι εδώ, παρούσα

Ομιλούμε για διαχείριση κρίσεων και ο νους μας ταξιδεύει κάπου στο μέλλον, όπου καθώς φανταζόμαστε θα είναι έτοιμοι και οργανωμένοι οι θεσμικοί και οι επί­κουροι διαχειριστές και ότι η επιτυχία της διαχειρίσεως θα είναι θεωρητικά και πρα­κτικά εξασφαλισμένη. Αν έτσι το φανταζόμαστε, τότε πλανώμεθα απαξάπαντες. Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι. Η κρίση δεν θα έλθει αύριο ή αργότερα ή στο βαθύ και απροσδιόριστο μέλλον. Η γνώση επί των πιθανοτήτων των υπευθύνων και ημών των εκλογέων επί όλων αυτών των εκδοχών είναι αβάσιμη. Είναι υποτιθέμενη. Αδυ­νατούμε να σαφηνίσουμε τους τρόπους και τις μεθόδους εκδηλώσεως της κρίσεως εκ μέρους των όσων προτί­θεν­ται να την λειτουργήσουν.

Τώρα πλέον χρειάζεται να προετοιμαζόμαστε όλο και πιο έντονα, όλο και πιο μεθοδικά και αύριο πιο πολύ από σήμερα για να είμαστε σε ένα επίπεδο ετοιμότητος που μόλις χθες νομίζαμε, ότι καλύπτει την πρόληψη κρίσεων και την αποτροπή των επιθετικών δράσεων εις βάρος της χώρας. Εκείνο που πρέπει να μας μείνει είναι, ότι δεν γνωρίζουμε ούτε μπορούμε να προβλέψουμε ποία θα είναι (ή είναι) η τάξη πραγμάτων που θα προκύψει (ή ήδη ευρίσκεται σε εξέλιξη) από μία πρόκληση σε κρίση. Και το λέμε αυτό, διότι ενώ ευρισκόμεθα σε κατάσταση κρίσεως δεν έχουμε αντιληφθεί την υφή της, την συνεκτική της πολυπλοκότητα, την βαρύτητα των επι­διώ­ξεών της και δεν έχουμε αντιληφθεί κάποιο καθιερωμένο πρότυπο για να την σπουδάσουμε, την αναλύσουμε, την αντιμετωπίσουμε.

Στην τρέχουσα γεωπολιτική αστάθεια στις Αραβικές χώρες, στην Ουκρανία, σε αρκετές χώρες της Αφρικής καθώς και στην εύθραυστη ισορροπία στην Βαλ­κανική, έπρεπε ήδη να λειτουργεί το σύστημα ελέγχου και διαχειρίσεως κρίσεων. Και τούτο, διότι η χώρα μας είναι γεωστρατηγικά σε τέτοια θέση, που συμπεριέχεται στην καμπύλη των πιθανοτήτων για αναστάτωση και όπου όλα τα σενάρια εκδηλώσεως κρίσεων είναι ευλογοφανή.

Ένα από τα σενάρια, το οποίον δύσκολα απορρίπτεται είναι και το ότι στον Ελληνικό χώρο μπορεί να συγκρουσθούν πολιτισμοί. Και το λέμε αυτό, διότι τα τελευταία χρόνια -το συνειδητοποιήσαμε- δεν πρέπει να υποτιμούμε το πόσο γερά είναι ριζωμένη η κορανιογενής κοινωνικο-πολιτική θρησκεία του Ισλάμ. Είναι τόσο δυνατή, που τείνει -με την ηφαιστειώδη της ενέργεια- να συνθέσει ένα εύτονο και ακατάβλητο κοσμοσύστημα.


Το Ισλάμ για όσους δεν το έχουν ακόμη πληροφορηθεί και δεν έχουν επ’ αυτού ενημερωθεί ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, είναι παρόν στον Ελληνικό χώρο. Για την ώρα τηρεί στάση αναμονής.


Οι προσδοκίες του ωστόσο είναι μεγάλες. Θα γίνει συμπιεστικό ως προς τις απαιτήσεις του. Θα γίνει ασφυκτικό ως προς τις διεκδικήσεις του. Σε συνδυασμό με το φθίνον δημογραφικό μας status και την υπεργεννητικότητα των μουσουλμάνων -ως φαίνεται- αυτή η απρόσκλητη και λαθραίως εισερχόμενη κατά έτι και έτι διογκούμενα κύματα αλλοίων πολιτισμών ανθρωποομάδα θα συμπήξει τον θεμελιακό παράγοντα διοικήσεως ενός μελλοντικού μορφώματος, του οποίου η ονομασία μπορεί να ταιριάζει π.χ. με Ευρωπαϊκό Πακιστάν ή Yunanistani Islamicus και άλλα ομοιοσήμαντα.

Αν υπολογίσουμε και το ότι σε μία ασθενούσα ή θνήσκουσα κοινωνία καρα­δοκούν δίκην υαινών οι γειτονικές και καθ’ όλα σφριγηλές (ως προς τα πιστεύω τους και τους οραματισμούς τους) κοινωνίες, τότε θα πρέπει να αναμένονται και ενέργειες, είτε χαμηλής εντάσεως είτε προκλήσεις από μαχόμενες ομάδες είτε σαν ασύμμετρες ένοπλες προσβολές και τις οποίες ενώ εμείς υπό καθεστώς φόβου θα αποκαλούμε τρο­μοκράτες, συμμορίτες, ληστές κ.α. εκείνοι θα δηλώνονται στις διεθνείς κοινότητες σαν νομότυποι κληρονόμοι του ελληνικού χώρου και ενώ θα έχουν παραβιάσει το Διεθνές Δίκαιο και τις υφιστάμενες συνθήκες, θα προσαρμόσουν δίκαιο και συνθήκες στους αντικειμενικούς τους σκοπούς, οι οποίοι μεταξύ των άλλων θα εφελκύουν την προσοχή της διεθνούς κοινότητος προβάλλοντες το δίκαιο του εγχειρήματός τους.

Και τότε η διεθνής κοινότητα και το ΔΝΤ και οι πολυεθνικές εταιρείες και τα καρτέλ και οι διάφορες χρηματοπιστωτικές μονάδες και οι λέσχες των μεγαλομετό­χων όπως και άλλοι οικονομικο-πολιτικοί σπεκουλαδόροι θα προβούν σε επανε­κτιμήσεις για να μετρήσουν τις ευνοϊκότερες αποδόσεις, ώστε να εκχωρήσουν τα ωφελήματα του «διεθνούς δικαίου» στον επικρατέστερο, στον ακμαιότερο και στον υγιέστερο και υπολογισμένα υποσχόμενο συνεργασία παράγοντα.

Συνεπώς, εάν το κράτος μας δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του με απο­τε­λεσματικότητα εναντίον των εσωτερικών ή εξωτερικών προκλήσεων και ενεργειών χαμηλής εντάσεως και των ατερμόνων εκφάνσεων του πολέμου τετάρτης γενεάς, τότε είναι ευκρινέστατο, ότι δεν έχει μέλλον. Όμως εάν το κράτος πάρει στα σοβαρά τον κατακαλυπτικά επιδρώντα αλλοίο επιθετικό πολιτισμό σε συνάφεια με τον δόλιο και ελλοχεύοντα Τούρκο, τον αναμένοντα την αρχική προσβολή άλλων κατά της Ελ­λά­δος Βούλγαρο για την επαγόμενη νομή, τον ανιστόρητο μεν αλλά διεκδικούντα Σκοπιανό, τον καραδοκούντα Αλβανό για περεταίρω εκφύλιση και εξασθένιση του ελ­ληνικού στοιχείου, τότε οφείλει να νικήσει γρήγορα και αποφασιστικά χωρίς να προηγηθεί κάποιος δισταγμός.

Θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν, ότι δεν έχει θέση στην περίπτωσή μας η απρο­θυμία λήψεως των καταλλήλων μέτρων, διότι η σύγκρουση ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη χωρίς κηρύξεις, διακηρύξεις και αποκαλύψεις σκοπών, προθέσεων και σχεδίων ενερ­γείας.

Συστάσεις προλήψεως

Μία προϋπόθεση για να προλαμβάνονται οι κάθε είδους κρίσεις είναι η ύπαρξη και υπεύθυνη λειτουργία ενός οργανωμένου Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ), το οποίο θα ριπτάζεται διαρκώς έχοντας σαν πυξίδα την Εθνική Στρατηγική (υπάρχει;). Το ΣΕΑ θα «βλέπει», θα διαβλέπει, θα πληροφορείται, θα εκτιμά, θα αξιο­λογεί και θα αποφαίνεται συμβουλευτικά προς την εκτελεστική εξουσία και προς τον τελικό αποφασίζοντα ή τον εξουσιοδοτημένο για τον σκοπό αυτό, ώστε να λειτου­ρ­γήσει το σύστημα διαχειρίσεως της διαφαινομένης ή της ενδεχομένης ή της επικει­μένης ή της εκδηλωμένης κρίσεως. Και όπως έχουμε αναφερθεί ο προκαλέσας την κρίση πρέπει έγκαιρα να ελεγχθεί και εξουδετερωθεί. Η νίκη πρέπει να πιστωθεί στην μεριά του προκαλουμένου διαχειριστού της κρίσεως. Σε αντίθετη έκβαση νικητής εξέρχεται ο προκαλέσας την κρίση με οφέλη τα οποία έχει εκ των προτέρων υπολογί­σει και στην συνέχεια τα καρπούται. Ο ολιγωρήσας διαχειριστής της κρίσεως και εν προκειμένω η κυβέρνηση, χάνοντας σταδιακά την δύναμή της θα ενεργεί ακανόνιστα και σπασμωδικά με αυτονόητο για την Ιστορία αποτέλεσμα. Και ό,τι αφορά στους ηττημένους, ουαί αυτοίς.

Παραινετικές προσεγγίσεις

Κατ’ αρχήν μία προϋπόθεση υπευθύνου και «ελληνικής συνοχής καρδίας» που πρέπει να διέπει την ελληνική ηγεσία και επομένως και τον ελληνικό λαό είναι η ύπαρξη ηθικών δυνάμεων. Τα φοβικά σύνδρομα οδηγούν σε αποφυγή αντιμετωπί­σεως του προβλήματος και σε ήττα, όχι σε αποσόβηση και αποτροπή.

Προχωρώντας με ειδικοποιημένες επισημάνσεις πρέπει να αναφέρουμε, ότι οι διαχειριστές κρίσεων:

α. να μην αγνοούν τις ενδείξεις των προοιωνιζομένων καταστάσεων.

β. να σπουδάζουν τον εν δυνάμει αντίπαλο από την στιγμή που αντιλαμ­βάνονται αλλοιοφανείς και ιδιάζουσες δραστηριότητες.

γ. να μην ενεργούν με κινήσεις άβουλες, επιπόλαιες, ερασιτεχνικές και όλες τις σχετικές με αστοχία επί της αποστολής.

δ. να αναλαμβάνουν πρωτοβουλία, όταν αντιλαμβάνονται, ότι δεν επαρκούν οι τυχόν τυποποιημένες οδηγίες, οι οποίες δεν καλύπτουν -ως φυσικόν- όλο το φάσμα των περιπτώσεων αντιμετωπίσεως κρίσεων.

ε. να ενεργούν με οδηγό τις απλές λύσεις κατά περίπτωση, αποφεύγοντας τις πολυπλοκότητες, οι οποίες συνήθως οδηγούν σε δυσερμηνείες και παρεξηγήσεις στην φιλία πλευρά.

στ. να ενεργούν με εκείνη την αποφασιστικότητα, η οποία -εκ του αποτελέ­σματος- θα μας πείσει, ότι έγινε κατανοητή από τον εχθρό.

ζ. να μην αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη, διότι αν απαιτηθεί η κα­θολική συμμετοχή, να υπάρξει θετική ανταπόκριση από τον λαό και όχι σκεπτικισμός ή -επί τα χείρω- άρνηση.

η. ο χρησιμοποιούμενος υπολογιστής σαν πιο «ψύχραιμος» και ασυγκίνητος φορέας, συντελεστής και παράγων πρέπει να είναι αρκούντως τροφοδοτημένος με καταχωρημένες όλες τις πιθανές λύσεις κατά περίπτωση και με τους πιο απίθανους συνδυασμούς (π.χ. εκδήλωση ενόπλου δράσεως σε χώρο Α και ταυτόχρονη διείσδυση στρατιωτικής δυνάμεως σε χώρο Β και προσβολή με χημικές ουσίες σε χώρο Γ και εκδήλωση εκτεταμένης πυρκαγιάς σε χώρο Δ και με προσθήκη μ/ν προκλήσεων, προσβολών και ψυχολογικών επιχειρήσεων κλπ), ώστε να υπάρξει ένα σύστημα ηλεκτρονικής σκέψεως, σαν ένας πρώτος εισηγητής ή σαν μία κατευθυντήρια διαδρα­στική γραμμή για την παραλαβή της ηλεκτρονικής σκυτάλης από τον ανθρώπινο νου, ο οποίος θα προσθέτει στα δεδομένα και τις συναισθηματικές αντιδράσεις προκα­λούντων και προκαλουμένων καθώς και τις λοιπές επιδράσεις (ευθείες ή πλάγιες) μέσα στο θέατρο των τεκταινομένων.

Επιλογικά

Τα ανωτέρω εκτεθέντα εάν εκλαμβάνονται από τους υπευθύνους σαν απλές θεωρίες, τότε στον κόσμο ημών των ανησυχούντων υπάρχει κρίση θεωρίας. Εν τοιαύ­τη περιπτώσει στον κύκλο των υπευθύνων εμείς θα επισημαίναμε κρίση αντιληπτι­κό­τητος.

http://dia-kosmos.blogspot.gr