ΣΤΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ Γ. ΑΫΦΑΝΤΗΣ

Ο «Έλλην» ταυτίζεται κυριολεκτικά με την πνευματική ποιότητα των ατόμων, ποιότητα που συνδέεται επίσης άμεσα και με την ειδωλολατρία.

Ο όρος «Έλλην» πάντως είναι ταυτότητα πολιτισμού. Εκτός από τους λατίνους κι άλλη μια φυλή βλέπει τον «Έλληνα» την ίδια περίοδο σαν πρόκληση. Πρόκειται για τους Εβραίους, τους μόνους από τους λαούς της Μεσογείου που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν τον θρησκευτικό τους εθνισμό από τον ελληνιστικό πολιτισμό που διαποτίζει τα πάντα.

Ο «'Έλλην» έχει καταχωρηθεί στα επίσημα θρησκευτικά βιβλία του εβραϊσμού σαν ο πλέον επικίνδυνος αντίπαλος και εχθρός με το χαρακτηριστικό «εθνικός». Και «έθνη» ονομάζουν οι Εβραίοι τους λαούς που ζουν ποτισμένοι με τον ελληνικό πολιτισμό. Έθνη λοιπόν και εθνικοί είναι όλοι οι πολιτισμένοι οι μη ανήκοντες στον περιούσιο λαό των Εβραίων, οι ειδωλολάτρες.

Οπότε ισχύει το: εθνικός = ειδωλολάτρης= Έλλην.

Ενάντια σ' αυτό τον εχθρό ο εβραϊσμός θ' αναπτύξει ένα άσπονδο μίσος που κρύβει μέσα του και μεγάλο φόβο. Και με το δίκιο του. Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως ο αντισημιτισμός δεν είναι φαινόμενο χριστιανικό. Αναπτύσσεται κατά την αρχαιότητα και, βέβαια, στους αλεξανδρινούς χρόνους, αλλά φτάνει σε οξύτητα στην περίοδο επιβολής του χριστιανισμού.

Ο Τάκιτος γράφει σχετικά:

«Ό,τι είναι άγιο για μας, γι' αυτούς δεν είναι. Κι ό,τι μας είναι αποκρουστικό, επιτρέπεται σ' αυτούς. Οι συνήθειες των Εβραίων είναι παράλογες και βρομερές». Τα πογκρόμ επινοήθηκαν πολύ πριν κάνει την εμφάνισή του ο χριστιανισμός. «Ακόμη και τότε», γράφει ο Κάουτσκυ, «ήταν ο πιο βολικός και σίγουρος τρόπος για να ξεσπάσει η απογοήτευση για την παρακμή του κράτους και της κοινωνίας».

Γιατί αν και ο αντισημιτισμός δεν είναι φαινόμενο χριστιανικό, δεν παύει να 'χει και θρησκευτικά κίνητρα. η τεράστια εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού ως τη βόρεια Αραβία και τον Ευφράτη, καθώς και στις σημιτικές χώρες, όπως στη Συρία, αλλά και μέσα στην Παλαιστίνη, έχει δημιουργήσει μια ομοιογένεια αντιλήψεων, θρησκευτικών ηθών, πολιτιστικών εθίμων και νοοτροπίας γενικά. Η μοναδική αντίθεση, και μάλιστα χτυπητή, είναι ο ιουδαϊσμός με τα τόσο διαφορετικά έθιμα του, τον πεισματικό απομονωτισμό του, αλλά και τις τεράστιες ικανότητες του εβραϊκού λαού στο εμπόριο και τη συγκέντρωση πλούτου. Είναι φυσικό, λοιπόν, να προκαλούν το φθόνο της μάζας.

«Που όσο πιο πολύ εξαθλιώνεται», επισημαίνει ο Κάουτσκυ, «τόσο και ψάχνει κάποιον να ξεσπάσει απάνω του την απελπισία της, μια και δεν τολμά να τα βάλει με τους κυβερνώντες που, στην πραγματικότητα, δημιουργούν την εξαθλίωση της».

Ο Μόμσεν περιγράφει ένα από τα αιματηρότερα πογκρόμ κατά τη βασιλεία του Καλιγούλα (37-41 μ.Χ.) στην Παλαιστίνη. Ένα παρόμοιο περιγράφει και ο Ιώσηπος στη Ρώμη, όμως, επί Τιβερίου. Γιατί με τη Διασπορά εκατομμύρια Εβραίοι ξεχύνονται σ' όλη τη Μεσόγειο. Ανάμεσα στα τέσσερα με επτά εκατομμύρια τους υπολογίζουν οι ιστορικοί της εποχής. Η προσέγγιση όμως ειδωλολατρών και Εβραίων, ακόμη και έξω από την Παλαιστίνη, που η προσκόλληση των τελευταίων στα θρησκευτικά ήθη είναι αρκετά χαλαρωμένη, όχι μόνο δεν τους συμφιλιώνει, αλλά προκαλεί στους ειδωλολάτρες μια συγκεκριμένη απώθηση κατά του εβραϊκού στοιχείου, ανάκατη με περιφρόνηση.

Πρόκειται πιθανόν για έναν εγωισμό, από μέρους του ειδωλολάτρη, που περιφρονεί κάποιον που αρνιέται να ακολουθήσει τα χνάρια του δικού του πολιτισμού. Εξάλλου, η εποχή δεν διακρίνεται για τον ουμανισμό της. Από την καταπίεση και την αντίσταση, από την περιφρόνηση εκείνων που αισθάνονται πνευματικά ανώτεροι και τον αντίστοιχο τρόμο των Εβραίων για την πιθανή τους αλλοτρίωση θα γεννηθεί το τέρας της μισαλλοδοξίας που θέριεψε μες στους αιώνες, γνωστό στις μέρες μας σαν ρατσισμός πολυπλόκαμος. Αυτή η από αιώνες προσκόλληση στους άτεγκτους θρησκευτικούς νόμους και κανόνες που δεν αμφισβητούνται, δεν διαφοροποιούνται ούτε και αλλοιώνονται είναι για τους φιλόσοφους ειδωλολάτρες σημάδι αμορφωσιάς και βαρβαρότητας.

Για την ελληνική αντίληψη, το πνεύμα που δεν εξελισσόταν ήταν νεκρό. Έτσι ξεπέρασαν και τον τρόμο τους για το θάνατο των θεών τους. Τον θεώρησαν αναπόφευκτο. Μια και η παρατεινόμενη αθανασία των θεών θα σήμαινε την παρακμή του ανθρώπου. Αυτή τους η νοοτροπία, όμως, προκαλούσε τη φρίκη των Εβραίων. Γιατί βέβαια τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.

Περιφρονούν κι αηδιάζουν τους Εβραίους οι ειδωλολάτρες. Τρέμουν από αγανάκτηση και μίσος κατά των ειδωλολατρών οι Εβραίοι. Όχι μόνο για τη λατρεία των ειδώλων, που ο Μωϋσής έχει αμετάκλητα καταδικάσει. Αλλά και για την ανήθικη ζωή τους. Την ξετσιπωσιά τους. Τα όργια που κάνουν με θρησκευτικά προσχήματα. Το ντύσιμο τους, που αφήνει ξεσκέπαστο σχεδόν όλο τους το σώμα, και τη φοβερή συνήθεια να πλένονται ολόγυμνοι σε δημόσια η ιδιωτικά λουτρά, όπως καταγγέλλουν στην Π. Διαθήκη.

Οι νόμοι της εξέλιξης όμως αποδείχτηκαν ισχυρότεροι απ’ όλες τις θρησκευτικές ιουδαϊκές απαγορεύσεις. Το μίσος και ο φανατισμός που καλλιεργεί το Ιερατείο δεν καταφέρνουν ν' αναχαιτίσουν τον εξελληνισμό του εβραϊκού στοιχείου. Ο εξελληνισμός πραγματοποιείται αυτόματα. Έτσι κι αλλιώς οι Εβραίοι της Διασποράς δε γνωρίζουν την εβραϊκή, ούτε την αραμαϊκή διάλεκτο. Αλλά και για τους Εβραίους της Παλαιστίνης η ελληνική είναι το ίδιο απαραίτητη. Το ελληνικό στοιχείο έχει διεισδύσει κυριαρχικά παντού. Πώς θα λειτουργήσει το εμπορικό δαιμόνιο του Εβραίου χωρίς τη γνώση της ελληνικής;

Εξάλλου, οι σημαντικότερες πόλεις της Παλαιστίνης είναι ήδη ειδωλολατρικές και γι' αυτό απόλυτα εχθρικές προς την Ιερουσαλήμ. Ο ειδωλολατρισμός σφίγγει διαρκώς τον κλοιό του, περιορίζοντας τον ιουδαϊσμό που, ενώ δεν έχει ούτε στιγμή παραιτηθεί από το όνειρο του, της κατάκτησης του κόσμου, έχει μείνει ουσιαστικά άοπλος. Όχι μόνο για να πραγματοποιήσει αυτό που, μετά την επιστροφή του κυρίως από τη Βαβυλώνα (5οαι.π.Χ.), θεωρεί σαν ύψιστο προορισμό του, αλλά και για να διατηρήσει αυτή καθαυτή την ύπαρξη του.

Ο Κάουτσκυ γράφει:

«Οι καλές τέχνες, και γενικά το επίπεδο εκπολιτισμού της ζωής στην Παλαιστίνη, δεν είχαν εξελιχθεί και τόσο, αντίθετα με τους Έλληνες που είχαν προοδεύσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε κανείς άλλος λαός την εποχή εκείνη, αλλά και για πολλούς αιώνες αργότερα, δεν μπορούσε να τους φτάσει. Οι κυβερνήτες όλων των λαών κι ακόμα και της νικήτριας Ρώμης, δανείζονταν μορφές και μεθόδους μεγαλείου και διασκεδάσεων από την Ελλάδα. Ο ελληνικός τρόπος ζωής έγινε ο τρόπος ζωής όλων των εκμεταλλευτών, κατά τον ίδιο τρόπο που έγινε ο γαλλικός στον 18ο αι. για την Ευρώπη».

Εμείς, σαν μεταγενέστεροι του Κάουτσκυ, μπορούμε να κάνουμε έναν πιο ζωντανό παραλληλισμό: Οι Έλληνες κι η εξάπλωση του πολιτισμού τους, προκαλούσαν στους Εβραίους τη μίμηση, αλλά και το μίσος για τους κινδύνους της αλλοτρίωσης που προκαλούσε πριν σαράντα χρόνια η αγγλική αυτοκρατορία, και η αμερικανική σήμερα, στους υπό «προστασίαν» λαούς.

Αλλά ξαναγυρίζουμε στην Παλαιστίνη. Ένα λοιπόν από τα βασικά στοιχεία της εβραϊκής συνοχής, η γλώσσα, έχει χαθεί. Ο μόνος συνδετικός κρίκος που εξακολουθεί να υπάρχει, είναι ο θρησκευτικός, που έτσι κι αλλιώς αποτελεί τη μόνη χτυπητή εξαίρεση στον ειδωλολατρισμό της λεκάνης της Μεσογείου. Σ' αυτό θα ρίξει όλες της τις δυνάμεις η ιουδαϊκή ηγεσία, που είναι ταυτόχρονα και η θρησκευτική. Έτσι, με τον καιρό, το φανατικό μίσος προς τον ξένο κατακτητή θα συνδυαστεί απόλυτα με τη θρησκευτική συνείδηση των Εβραίων. Και μια και όλοι τους οι κατακτητές, από τον Μεγαλέξαντρο ως τους Ρωμαίους, ήταν ειδωλολάτρες όλοι οι προηγούμενοι εχθροί τους εξουδετερωμένοι από τη Ρώμη είναι πια ακίνδυνοι ο εχθρός του εβραϊσμού έχει πια ένα όνομα: Έλλην.

Στην ιουδαϊκή σκέψη «ο 'Έλλην» αποκτά τις σωστές του διαστάσεις από το γεγονός πως, αυτός ο κατακτημένος, έχει επιβάλει την κουλτούρα του στον πανίσχυρο Ρωμαίο κατακτητή του. Έτσι, το Ιερατείο στις Γραφές του (Μακκαβαίοι), ο Παύλος στη διδασκαλία του, οι απολογητές του χριστιανισμού που θ' ακολουθήσουν, δεν θα καταφερθούν ποτέ κατά του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.

Ο στόχος τους, όπως θα διαπιστώσουμε, θα μείνει ο Έλληνας και η Αθήνα.

Γιατί στην Αθήνα θα ταξιδεύουν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της Ανατολής, οι Σύριοι και οι Αιγύπτιοι πρώτοι, μα και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι αργότερα, για να σπουδάζουν στις σχολές της. Και κει παραμονεύει ο φοβερός εχθρός, οι μοντέρνες ιδέες των άθεων σοφιστών και επικούρειων που καταγγέλλονται σαν θεομίσητες και ανατρεπτικές.

Ύστερα από τη μακεδόνικη κατάκτηση, η οικονομική και κοινωνική διαφοροποίηση της ανατολικής Μεσογείου θα δημιουργήσει ανακατατάξεις στα κοινωνικά στρώματα και τις διεκδικήσεις τους. Με όπλο τις σύγχρονες αυτές ιδέες, θα βρεθούν αντιμέτωποι οι οπαδοί τους «με τους συντηρητικούς γαιοκτήμονες τους φανατικά προσκολλημένους στην παράδοση και εχθρικούς στην ελληνική επιστήμη και ελληνική παιδεία, από το 2ο π.Χ. αιώνα και μετά, που ο Επικουρισμός απλώθηκε σαν φλόγα σε ξερά χόρτα στις χώρες του παλιού πολιτισμού».

Αυτούς τους ίδιους κινδύνους αλλοτρίωσης, από τα καινούρια Ιδεολογικά μηνύματα, εγκυμονεί και για τους Εβραίους η επικράτηση της ελληνικής γλώσσας μέσα στον ίδιο τους το χώρο πλέον. Γιατί δεν την μιλούν μόνο. Ζουν και μέσα στον πολιτισμό της. Αρχίζουν να γοητεύονται από ένα διαφορετικό κι άγνωστό τους ως τώρα τρόπο ζωής, καθώς δοκιμάζουν για πρώτη φορά την άγνωστη γεύση της πνευματικής ελευθερίας και της ατομικής χειραφέτησης που χαρακτηρίζουν την προοδευτική ελληνική νοοτροπία.

Οι Εβραίοι, εκείνοι που είχαν επιστρέψει από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας και που μεταβίβασαν στις επόμενες γενιές τον θρησκευτικό φανατισμό, σαν ιερή παρακαταθήκη και εθνικό χαρακτηρισμό, θα διαπιστώσουν πως το εβραϊκό στοιχείο, μέσα κι έξω από την Παλαιστίνη, όλο κι αποβάλλει τη θρησκευτικότητα του κι αφομοιώνεται με τον ελληνικό πολιτισμό. Παράλληλα, λοιπόν, με την απειλή του υψηλού τεχνολογικού επιπέδου του ελληνικού στοιχείου όπως θα λέγαμε σήμερα που όλο και παραμερίζει την ντόπια παραγωγή της Παλαιστίνης και την εβραϊκή βιοτεχνία, ένας μεγαλύτερος κίνδυνος, αλληλένδετος με τον οικονομικό, απειλεί τον ιουδαϊσμό τον απανταχού της γης: η αλλοτρίωση του. Οι ρόλοι και οι στόχοι αντιστρέφονται.

Ενώ δηλαδή ο προορισμός του Εβραίου της Διασποράς έπρεπε να θεωρείται ο προσηλυτισμός στην πίστη του, την προδίδει ο ίδιος προσηλυτιζόμενος. Πολλοί Εβραίοι δεν αλλάζουν μόνο συνήθειες, αλλά και τα ονόματα τους και τα κάνουν ελληνικά. Πρόκειται για μια επιδημία που θα προσβάλει πρώτα, φυσικά, την ντόπια εβραϊκή αριστοκρατία πάντα που θ' αναπτύξει εγκάρδιες σχέσεις με τον Ρωμαίο καταχτητή.

Τα θεμέλια του ιουδαϊσμού τρίζουν και απειλούν να σκεπάσουν κάτω από τα ερείπια τους μια ζάπλουτη και πανίσχυρη θρησκευτική ηγεσία, όσο ο εξελληνισμός των Εβραίων προχωρεί με καλπασμό. Γιατί, ανεξάρτητα από την αριστοκρατία, υπάρχει ένα κίνημα προοδευτικών που θέλουν να ξεκολλήσουν από τα στείρα και απολιθωμένα εβραϊκά ήθη και έθιμα προωθώντας την άνοδο της εξαθλιωμένης μάζας.

Γιατί, κατά τα λεγόμενα του Ιώσηπου, ο εβραϊκός κλήρος ήταν μια κληρονομική αριστοκρατία που στράγγιζε κυριολεκτικά το λαό με την περίφημη «δεκάτη», μια θρησκευτικής μορφής φορολογία.

Τη φορολογία αυτή ήταν επιφορτισμένοι να τη συγκεντρώνουν οι ιερείς των συνοικιών και να την παραδίδουν στους ανώτερους ιεραρχικά.

Επρόκειτο για εντολή του θεού που κανείς δεν μπορούσε να παραβεί: «Από των κατοικιών σας θέλετε φέρει εις προσφοράν κινητήν, δύο άρτους, δύο δέκατα σεμι(γ)δάλεως θέλει είσθαι και θέλετε προσφέρει μετά του άρτουεπτά αρνία άμωμα ενιαύσια (χρονιάρικα) και ένα μόσχον εκ βοών και δύο κριούς· ολοκαύτωμα θέλει είσθαι εις τον κύριον... εις οσμήν ευωδίας προς τον Κύριον. Και θέλετε προσφέρει ένα τράγον εξ αιγών εις προσφοράν περί αμαρτίας και δύο αρνία ενιαύσια εις θυσίαν ειρηνικής προσφοράς».( Λευιτικόν ΚΓ', 17). Και στους Αριθμούς, σ' όλο το κεφάλαιο ΚΗ' και ΚΘ', ο θεός δίδει τις ίδιες και πιο χουβαρντάδικες εντολές, άλλες για κάθε μέρα του μήνα. Και τη διευκρίνιση, «...ουδείς αλλογενής θέλει φάγει εκ των αγίων, συγκάτοικος του ιερέως η μισθωτός δεν θέλει φάγει εκ των αγίων...και η θυγάτηρ του ιερέως αν είναι νυμφευμένη μετά ξένου ανδρός, αύτη δεν θέλει τρώγει από των αγίων των προσφορών» (και στο Λευιτικόν KB', 10-12).

Και ο Κάουτσκυ παρατηρεί:

«Για τους άλλους λαούς οι θεοί τους χρησίμευαν για την εξήγηση μιας σειράς μυστηριωδών γεγονότων, μια πηγή άνεσης και βοήθειας, σε καταστάσεις που οι ανθρώπινες δυνάμεις φαίνονταν να τους εγκαταλείπουν. Για τους Εβραίους όμως της Παλαιστίνης ήταν ένα μέσον που τους εξασφάλιζε τη ζωή». Σύμφωνα όμως με τα γραφόμενα του Ιώσηπου, κάτι είχε αλλάξει, και κάποιοι οι πιο καταπιεσμένοι ασφαλώς και οι φτωχότεροι έπαψαν, φαίνεται, να 'ναι συνεπείς στις θεϊκές εντολές. «Στην πόλη οργίαζε η βία, σαν να μην υπήρχαν νόμοι. Τέλος, οι ανώτεροι κληρικοί αποθρασύνθηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να στέλνουν τους υπηρέτες τους στις σιταποθήκες άλλων ιερέων, για να πάρουν τη "δεκάτη" τους, έτσι ώστε μερικοί ιερείς να πεθαίνουν από την πείνα».

Ποιος έσπασε την πειθαρχία των Εβραίων πιστών; Οι καινούριες ιδέες των θεομίσητων Ελλήνων που διαδίδουν πως οι θεοί δεν ανακατεύονται στις υποθέσεις των ανθρώπων, ούτε και φροντίζουν για τον κόσμο. Ας τους αφήνουμε αλειτούργητους δίδασκε «κάποιος» Επίκουρος, να μην τους φορτώνουμε βαριές υποχρεώσεις. Όπως ήταν οι λειτουργίες της Αθήνας.

Οι θεοί, έλεγε ακόμη, ούτε δέχονται ούτε χαρίζουν δώρα, ούτε νοιάζονται για τα ανθρώπινα, ούτε επιβλέπουν όσα γίνονται.

Με μια λέξη δεν έχουν σχέση με πρόνοιες–«Απρονόητοι». Μην κουράζεστε λοιπόν και μην τους ζητάτε όλο και κάτι.

«Αν οι θεοί πρόσεχαν κι εκτελούσαν όσα ζητούν στις προσευχές τους οι κάτοικοι της γης, θα χάνονταν οι άνθρωποι, επειδή όλοι τους παρακαλούν για το κακό των άλλων!».

Η ίδια αγανάκτηση που κατέχει τους αριστοκράτες αντιδραστικούς της Αθήνας θ' απλωθεί σ' όλους τους όμοιους τους «κατοίκους της γης»:

Τί μένει από το θεό αν αφαιρέσεις την πρόνοια;

Που στην πραγματικότητα σημαίνει:

Πώς κουμαντάρεις το λαό και τον έχεις και δουλεύει για τους λίγους πεινώντας αδιαμαρτύρητα, όταν τον ελευθερώσεις από το φόβο;

Το εβραϊκό Ιερατείο τρέμει από αγανάκτηση.

Η κατάργηση του φόβου για τον γρανιτένιο τους Ιαχβέ, σημαίνει πρώτα απ’ όλα κατάργηση ενός αμύθητου πλούτου.

Η φήμη αυτού του πλούτου θα προκαλέσει κατά καιρούς αμέτρητες επιδρομές καταχτητών στην Παλαιστίνη. Αυτός είναι έξαλλου ο λόγος, τα πλούτη της ηγεσίας, που η Ρώμη και ο Αύγουστος ιδιαίτερα θ' αναγνωρίσουν ειδικά προνόμια στους Ιουδαίους και που οι διάδοχοι τους θα σεβαστούν ως μια ορισμένη εποχή. η εβραϊκή ηγεσία, πάντα σοφή, και με οδυνηρή πείρα, πίστευε στο χρόνο κι ήθελε να κερδίζει καιρό.

Πλήρωνε, λοιπόν, αδρά τη Ρώμη, γεγονός που της εξασφάλιζε τη θρησκευτική της ανεξαρτησία, δηλαδή την εθνική. Πράγμα που και η Ρώμη θα εκμεταλλευτεί ενισχύοντας συχνά, σε δύσκολους καιρούς, τα άδεια της ταμεία. Έτσι, πάντως, εξασφαλίζεται η προνομιακή μεταχείριση της Παλαιστίνης ως τα 67 της χρονολογίας μας, οπότε ξεσπά η μεγάλη επανάσταση.

http://dia-kosmos.blogspot.gr/