Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ: Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ

ΑΥΤΟΣ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΕΣΦΑΖΕ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ΕΠΙΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ

Τις τελευταίες ημέρες, ήλθε στο προσκήνιο ο περιβόητος Άρης Βελουχιώτης, μετά από σχετική αναφορά σε ρήση του, από καρνάβαλο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλουμε, λοιπόν, να αναφέρουμε κάποια στοιχεία περί αυτού του ανθρωπομόρφου τέρατος, για να μάθει η νεολαία μας. Ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Άρης Βελουχιώτης; Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Κλάρας. Το κομματικό ψευδώνυμο που του κόλλησαν οι σύντροφοί του, ήταν «Μιζέριας».

Γεννήθηκε το 1905 στην Λαμία και υπήρξε… αιώνιος φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής, αλλά και κλέφτης, ψεύτης, λωποδύτης, πλαστογράφος και κοινός κατάδικος των φυλακών. Το 1923 έγινε και κομμουνιστής.

Κατ’ αρχάς, ιδού το ποινικό μητρώο του ΕΒΡΑΙΟΥ «πρωτοκαπετάνιου» της «εθνικής αντίστασης»:

1ον) Υπ’ αριθμόν 988/24.07.1925 Απόφαση Πλημ/κείου Θεσσαλονίκης: Δύο (2) ετών φυλάκιση για κλοπή.

2ον) Υπ’ αριθμόν 1254/20.09.1929 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Εικοσαήμερη φυλάκιση για αυτοδικία.

3ον) Υπ’ αριθμόν 509/23.05.1930 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δύο (2) μήνες φυλάκιση για αντίσταση κατά της αρχής.

4ον) Υπ’ αριθμόν 108/25.06.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τέσσερις (4) μήνες φυλάκιση για πλαστογραφία.

5ον) Υπ’ αριθμόν 849/05.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Μυτιλήνης: ενός (1) μηνός φυλάκιση για πλαστογραφία.

6ον) Υπ’ αριθμόν 13030/20.09.1934 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Δυόμιση μήνες φυλάκιση για ψευδορκία.

7ον) Υπ’ αριθμόν 1835/03.11.1937 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Τριών (3) μηνών φυλάκιση για πλαστογραφία.

8ον) Υπ’ αριθμόν 1989/1939 Απόφαση Πλημ/κείου Αθηνών: Έξι (6) μηνών φυλάκιση για ψευδορκία.

Τα πάντα, μέχρι και… καρέκλες σούφρωνε ο αρχικλέφταρος και αρχιαπατεώνας «πρωτοκαπετάνιος»!

Διαβάστε την ακόλουθη ιστορία, δημοσιευμένη στο βιβλίο «Κουραδοκόφτης» του υπεραριστερού συγγραφέως Ηλία Πετροπούλου και θα καταλάβετε:

«Το 1942-43 είχε αρχίσει ν’ ακούγεται ευρύτερα το όνομα του Βελουχιώτη. Μια μέρα, ενώ έγραφα τα μαθήματά μου, έστηνα αυτί για να παρακολουθήσω την κουβέντα του πατέρα μου με τον αδερφό του, οπότε τον άκουσα να λέει: Αλέξη, ξέρεις ποιος είναι αυτός ο Βελουχιώτης; Ο θείος μου δεν ήξερε.

Και ο πατέρας μου του εξήγησε: είναι ο Κλάρας που μας έκλεψε τις καρέκλες! Όταν έφυγε ο θείος Αλέξης, ρώτησα τον πατέρα μου τι είχε συμβεί. Και τότε άκουσα τη σχετική αφήγησή του. Γύρω στα 1930, ο πατέρας μου και ο θείος Αλέξης είχανε, για λίγα χρόνια, ένα θερινό κινηματογράφο στο Θησείο, όπου χρησιμοποιούσαν καρέκλες ενοικιασμένες από μια αποθηκάρα. Ένα Φθινόπωρο, λοιπόν, ήρθανε τα κάρα και φορτώσανε τις επιστρεφόμενες καρέκλες, που όμως δεν κατέληξαν ποτέ στον προορισμό τους. Την επομένη κατέφτασε ο ιδιοκτήτης της αποθηκάρας και ζήταγε τις καρέκλες του, προς μεγάλην απορία του πατέρα μου. Τελικώς και οι δύο κατέβηκαν στην πιάτσα των κάρων, στο Μοναστηράκι, για να λύσουν το μυστήριο. Οι καραγωγείς τους διαβεβαίωσαν ότι είχανε αφήσει τις καρέκλες στο τάδε οικόπεδο, σύμφωνα με τις οδηγίες που τους είχε δώσει ένας νεαρός απεσταλμένος του πατέρα μου. Όμως ο πατέρας μου δεν είχε στείλει κανέναν απεσταλμένο. Έτσι, όλοι μαζί κατέληξαν στη Γενική Ασφάλεια, που εντόπισε στο τάκα-τάκα τον δράστη – ήταν ο Κλάρας, ο μετέπειτα Βελουχιώτης».

Το 1938 συνελήφθη από την Αστυνομία για κομμουνιστική δράση και κλείστηκε αρχικώς στις φυλακές της Αιγίνης και εν συνεχεία της Κερκύρας. Συντόμως, υπογράφει «δήλωση μετανοίας», αποκηρύττει δηλαδή τον κομμουνισμό και αφήνεται ελεύθερος. Οι σύντροφοί του τον αποφεύγουν, καθότι είναι «δηλωσίας», προδότης του κομμουνισμού. Το 1942, όμως, καλείται από το ΚΚΕ –το οποίο προφανώς εκτίμησε το… μυρωδάτο ποινικό του μητρώο- να σχηματίσει την πρώτη συμμορία στον νομό Φθιώτιδος. Ο Άρης Βελουχιώτης (όπως ονομάστηκε), άφησε μακριά γενειάδα, φόρεσε κι ένα μαύρο σκούφο και σχημάτισε την ομάδα με άλλους 12 ληστοσυμμορίτες που είχε γνωρίσει στις φυλακές. Το έργο της κατατρομοκρατήσεως αρχίζει από την Ρούμελη. Τον Ιούλιο του 1943 προάγεται σε αρχηγό του ΕΛΑΣ. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!

Τον Απρίλιο του 1944 επιτίθεται κατά των ανταρτικών δυνάμεων του 5/42 Συντάγματος, του Δημητρίου Ψαρρού, και τους εξοντώνει όλους, μηδέ του Ψαρρού εξαιρουμένου. Τον Μάιο του 1944 περνάει στην Πελοπόννησο, με διαταγή του τότε αρχηγού του ΚΚΕ, Γ. Σιάντου «να στρώσει τους δρόμους με κορμιά γιατί ο Μοριάς δεν πρόκειται ποτέ να ’ρθει με το μέρος μας και πρέπει να εκλείψει». Και ο Άρης τον δικαιώνει! Απ’ όπου περνάει με τους μαυροσκούφηδες –έτσι λεγόταν η συμμορία του- σκορπάει τον τρόμο, τον θάνατο και την οδύνη. Μέχρι και στρατόπεδο συγκεντρώσεως-εξοντώσεως των εθνικιστών είχε στήσει στα Τρόπαια Γορτυνίας! Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες τις σφαγές, με πιο χαρακτηριστικό αυτήν στην Πηγάδα του Μελιγαλά.

Αρχή του –συμφώνως με τον υπαρχηγό του Σωτήρη Μπεγνή- ήταν:

«Και 800.000 Έλληνες να μείνουν, φτάνει να είναι αυτοί που θα μείνουν έτσι όπως τους θέλουμε εμείς» (πηγή: «Ο τριακονταετής πόλεμος» του Πάνου Τσίνα).

Να και το όνειρο του Άρη για την μελλοντική Ελλάδα: «Τα φυσικά σύνορα της Ελλάδος δεν είναι πέρα από τον Όλυμπο και μπορούμε να ζήσουμε πολύ καλά χωρίς να’ χουμε υποδουλώσει άλλο λαό» (από ομιλία του στην Φωκίδα, τον Σεπτέμβριο του 1943, πηγή: «Παράνομος τύπος κατοχής» του Ν. Αναγνωστόπουλου).

Αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), με την οποία τερματίστηκε ο «2ος Γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας, ο Άρης Βελουχιώτης διαφώνησε με την απόφαση του κόμματος και ανακοίνωσε την συνέχεια του «αγώνος». Τότε, το ΚΚΕ τον αποκήρυξε δημοσίως: «Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στον Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τον καιρό του απελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη, που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί και πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του, που μόνο τον εχθρό ωφελεί…» («Ριζοσπάστης» – 16 Ιουνίου 1945 – Απόφαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ).

Ταυτοχρόνως, το κόμμα δίδει αυστηρή εντολή στα μέλη του: «Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια»! Το πληγωμένο κτήνος και η συμμορία του τριγυρνούν στα βουνά, κυνηγημένοι από τα στρατιωτικά αποσπάσματα και αποκηρυγμένοι από το ίδιο τους το κόμμα. Το τέλος του ανθρωπόμορφου τέρατος έρχεται λίγες ημέρες μετά την αποκήρυξη, όταν μετά από μάχη με τα αποσπάσματα σκοτώνεται αυτός και τα πρωτοπαλίκαρά του και ακολούθως η κεφαλή αυτού και του υπαρχηγού του, Τζαβέλλα, «εκόσμησαν» έναν φανοστάτη της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Αυτό ήταν το τέλος που του άξιζε!

Αργότερα, ο αρχηγός του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, σε ομιλία του στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, στις 14 Οκτωβρίου 1950, είπε τα εξής: «Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που’ χε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, ως κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Κι έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή. Ο Τίτο τον έβαλε κι έφαγε το κεφάλι του» (πηγή: «Νέος Κόσμος», έκδοσις Οκτωβρίου 1950).

Είχε, όμως, κι άλλες ιδιότητες ο αρχισφαγέας του Μελιγαλά. «Έκανε όργια», αναφέρει κομψά ο Ζαχαριάδης. Άλλοι πολλοί, όμως, το λένε πιο χοντρά.

Όπως ο τ. βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Δ. Χονδροκούκης, που σημειώνει: «Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο υπερζηλωτής της υλοποίησης των σχεδίων του ΚΚΕ, λόγω ακριβώς της ιδιοσυγκρασίας του και του κομπλεξικού ανδρικού του “είναι”. Γιατί όπως έχει γίνει κοινά παραδεκτό, ο σκληροτράχηλος αυτός καπετάνιος του ΕΛΑΣ ήτο παθολογικός κίναιδος, πράγμα που έμμεσα το ομολογούν και στενοί του συνεργάτες στα διάφορα συγγράμματά τους» (πηγή: «Γκρεμίζω τον θρύλο του Άρη Βελουχιώτη»).

Ο συντοπίτης του (από την Λαμία), ιατρός Λουκάς Τσαγκάρης, γράφει: 

«Η είσοδός του στη Λαμία υπήρξε θριαμβευτική. Συνοδεύετο –ως συνήθως- από σωματοφυλακήν εμπίστων μαυροσκούφηδων – και δια τους μη γνωρίζοντες – οι μαυροσκούφηδες ήσαν η προσωπική φρουρά του δια πάσαν χρήσιν , διότι όπως δημοσίως είχε καταγγελθεί, ο σύγχρονος «Θεός του Πολέμου» είχε και κάποιο «κουσούρι», έπασχε λέγεται από λειτουργική ανεπάρκεια» (πηγή: «Μια ζωή – ένας αγώνας»).

Στην ένορκη κατάθεσή του στις αρχές, μετά την εξόντωση του Βελουχιώτη, ο «μαυροσκούφης» Ν. Δράκος, περιγράφει ως εξής τις τελευταίες στιγμές του αρχηγού του: «Επίσης, ως προς την ιδιαιτέρα ζωή του Άρη, καταθέτω ότι ούτος, κατά την στιγμή όπου ετραυματίσθη, παρέδωσε στον ψυχογιό του ονόματι Λέων, ένα ρωσικό παράσημο, τρεις χρυσές λίρες και το ωρολόγιόν του και τον οποίον ψυχογιόν είχε και εχρησιμοποιούσε ως επιβήτορα για να ικανοποιήσει τις παρά φύσιν σεξουαλικές του ορμές» (πηγή: «Το άκρως απόρρητο αρχείο της εξόντωσης του Άρη» του Μ. Γεωργούλα).

Ο κομμουνιστής Μανούσακας γράφει για τον Άρη: 

«Ο Μανιαδάκης, ξέροντας το ρόλο του στο κόμμα, τον έστειλε μετά την Κέρκυρα στην Ακροναυπλία, όπου συνέχισε τις σεξουαλικές ανωμαλίες του» (πηγή: «Ακροναυπλία»).

Ο Άγγλος συνταγματάρχης Κρις Γουντχάους, ο οποίος ήταν στην περίοδο της κατοχής αρχηγός της αγγλικής αποστολής και σύνδεσμος Άγγλων – ΕΛΑΣ, γράφει στα απομνημονεύματά του για τον Βελουχιώτη: 

«Ο Άρης Βελουχιώτης ελέγετο ότι ήτο σαδιστής και περιστασιακός ομοφυλόφιλος». Αλλά και ο αριστερότατος συγγραφέας Η. Πετρόπουλος, γράφει κριτικάροντας το βιβλίο του Δ. Χαριτόπουλου «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων»: «Βεβαίως, ο Χαριτόπουλος δε γράφει πουθενά πως ο Βελουχιώτης ήτο πουστό…..μαγκας».

Ο ίδιος συγγραφεύς, γράφει σχετικώς με την σαδιστική και εγκληματική προσωπικότητα του Βελουχιώτη: «Νομίζω πως η ήττα της αριστεράς οφείλεται σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν, στις εκτελέσεις που έκανε ο ΕΛΑΣ, η ΟΠΛΑ και η ΜΛΑ. Έχω μιλήσει για το θέμα των αδικαιολόγητων (και πολιτικώς επιζήμιων) εκτελέσεων στο βιβλιαράκι μου «Πτώματα, πτώματα, πτώματα». Περάσανε σχεδόν 60 χρόνια αφ’ ότου οι ελασίτες κατέσφαξαν χιλιάδες εθνοπροδότες και αντιδραστικούς και μοναρχοφασίστες, αλλά και αληθινούς κομμουνιστές. Οι παλιοί καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, όσοι έγραψαν απομνημονεύματα, απέφυγαν συστηματικώς να ομολογήσουν κάτι γι’ αυτές τις άγριες σφαγές. Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα των σφαγών; Και ποιος διέταξε να γίνουν αυτές οι σφαγές; Τώρα πια νομίζω ότι ο άνθρωπος που ξεκίνησε την μακάβρια ιστορία των σφαγών είναι ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Βελουχιώτης ήτανε φονιάς. Η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού δεν είναι το μοναδικό του έγκλημα. Καθήκον των ιστορικών παραμένει η εξιχνίαση και η απαρίθμηση όλων των σφαγών του Άρη».

Κλείνω με μια ευχή: ποτέ να μην ξαναγεννήσει η Ελλάδα τέτοιον ειδεχθή εγκληματία σαν τον Άρη Βελουχιώτη!

Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ:

Παιδόφιλος,
ομοφυλόφιλος,
μπεκρής,
προδότης,
παιδοκτόνος,
ανίκανος,
κομμουνιστής και
πορτοφολάς.

(Ιστορικά κείμενα του αξιωματικού του Ε.Λ.Α.Σ. Φοίβου Γρηγοριάδη, εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» – Κυριακή 6 Απριλίου 1975)

http://istoriakatoxis.blogspot.com/2013/07/blog-post_23.html