Στην τελευταία συνάντηση Κίσινγκερ – Πούτιν στη Μόσχα, ο πρώτος παρέδωσε στον δεύτερο, για άλλη μια φορά, ένα σχέδιο για μια “νέα παγκόσμια τάξη”. Αλλά αν κρίνουμε από τις γεωπολιτικές συγκυρίες, μάλλον θα πρέπει να ήταν το τελευταίο...

Ο γερμανοθρεμμένος Χάινριχ Κίσινγκερ (που στην Αμερική τον μετονόμασαν σε Χένρι Κίσιντζερ) είναι ένας από τους “δεινόσαυρους” της αμερικανικής πολιτικής. Είναι επίσης ένας από εκείνους που έπαιξαν ενεργό ρόλο στην καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν το πρόσωπο που είχε καταβάλει μακροχρόνιες προσπάθειες, με στόχο να απομακρυνθεί επιτέλους η Κίνα από την ΕΣΣΔ, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί η δεύτερη.

Ο Κίσιντζερ είναι ένας κατά φαντασίαν πατριώτης, που έθεσε εαυτόν στο βωμό της νίκης του “ψυχρού πολέμου”. Ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή του, δεν εγκατέλειψε τη μάχη που έδινε σε όλη του τη ζωή, αλλά αντίθετα εξακολούθησε να αγωνίζεται για να εξαλείψει τα απομεινάρια της σοβιετικής αυτοκρατορίας.

Πριν από τέσσερα χρόνια, κάνοντας λόγο για τα “τύμπανα του πολέμου”, τα οποία ήδη είχαν αρχίσει να ακούγονται, είπε:

“Ο επικείμενος πόλεμος θα είναι τόσο φοβερός, που μόνο μία υπερδύναμη μπορεί να τον κερδίσει, και αυτή η υπερδύναμη είμαστε εμείς. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η ΕΕ βιάζεται τόσο πολύ να δημιουργήσει την υπερδύναμη, διότι γνωρίζει τι έρχεται, και για να επιβιώσει, η Ευρώπη θα πρέπει να είναι ένα ενιαίο κράτος. Αυτή η επιτακτική ανάγκη μου λέει ότι γνωρίζει τι πρέπει να περιμένει από εμάς. Χρόνια οραματιζόμουν αυτή την ευχάριστη στιγμή. Από τις στάχτες θα οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία. Θα απομείνει μόνο μία υπερδύναμη, και τελικά ο νικητής δεν θα είναι άλλος από την παγκόσμια κυβέρνηση. Μην ξεχνάτε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τα καλύτερα όπλα, τα οποία δεν διαθέτει καμία άλλη χώρα, και εμείς θα φανερώσουμε τα όπλα αυτά στον κόσμο, όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή”. (Χένρι Κίσιντζερ, Ιανουάριος 2012).

Στις 20 Ιανουαρίου 2012, o “γερόλυκος” έφθασε στη Μόσχα, με σκοπό να παραδώσει στον Βλαντίμιρ Πούτιν ένα τελεσίγραφο και μια “φιλική συμβουλή”: να μην θέσει και πάλι υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ρωσίας.

Υπονοούσε ότι, διαφορετικά, οι ΗΠΑ θα αφανίσουν τη Ρωσία, και αυτό φάνηκε καθαρά όταν δήλωσε:

“Η τρίτη θητεία του Βλαντίμιρ Πούτιν θα ισοδυναμεί με έναν πόλεμο, που η Ρωσία θα χάσει”.

Ένας σημαντικός προσκεκλημένος

Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που το δήλωσε αυτό ο Κίσσιντζερ… Στις 3 Φεβρουαρίου 2016, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν δέχθηκε τον πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στην κατοικία του, το γνωστό Νόβο-Ογκαριόβο, σ’ ένα προάστιο της Μόσχας. Όπως και στην προηγούμενη συνάντησή τους, αυτά που συζήτησαν δεν έγιναν γνωστά. Ήταν σαφές, ωστόσο, ότι ο Κίσιντζερ ήρθε στη Μόσχα για πολύ σημαντικούς λόγους, τους οποίους δεν ήταν δυνατόν να εμπιστευθεί ούτε στην Βικτόρια Νούλαντ, ούτε στον Μπαράκ Ομπάμα.

Οι επισκέψεις του Χένρι Κίσιντζερ στη Μόσχα έχουν γίνει πρόσφατα αρκετά συχνές. Ήρθε δύο φορές το 2013 (άνοιξη και φθινόπωρο), πιθανότατα στα πλαίσια μιας προσπάθειας να πείσει τη Ρωσία να αποσυρθεί από την Ουκρανία.

Ο ισχυρισμός του ίδιου και των κύκλων του, ότι είναι μέλος (της φατρίας) των Ροκφέλερ συχνά αγνοείται από την κορυφή της πολιτικής ηγεσίας των ΗΠΑ, γεγονός το οποίο ευθύνεται για αρκετές γεωπολιτικές ήττες της Ουάσιγκτον. Ο Χένρι Κίσιντζερ δεν παύει ποτέ να μας υπενθυμίζει ότι το κλειδί για την αμερικανική κυριαρχία στον κόσμο είναι η διχόνοια της Ευρασίας. Η μεγαλύτερη ήττα της Ουάσιγκτον ήταν η δημιουργία μιας πολιτικής και οικονομικής συμμαχίας μεταξύ Πεκίνου και Μόσχας. Η δε άνοδος του Βερολίνου θα σημάνει την πλήρη αναίρεση της τελευταίας νίκης της αμερικανικής διπλωματίας και θα οδηγήσει σε μια κατάσταση ραγδαίας μείωσης του πολιτικού εκτοπίσματος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αλλά αυτές οι δυνάμεις θα είναι σύντομα σε θέση να καταλάβουν τον Λευκό Οίκο, και θα έρθει τότε η ώρα να μιλήσουμε για το μέλλον, το μέλλον στο οποίο η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναγκαστούν να ζήσουν.

Ο "Νέος Κόσμος" του Κίσιντζερ

Αμέσως μετά την επιστροφή του στην Αμερική, ο Χένρι Κίσιντζερ κάθισε και έγραψε ένα μονόστηλο για το περιοδικό “The National Interest” (“Το Εθνικό Συμφέρον”), στο οποίο περιέγραψε το όραμά του για το μέλλον του κόσμου.

Τα πιο σημαντικά σημεία του άρθρου είναι τα εξής:

Πρώτον, η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας είναι ίσως ακόμη χειρότερη σήμερα από ό, τι ήταν πριν από το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ο Κίσιντζερ παρέθεσε κάποιες απόψεις ειδικών στις σχέσεις των δύο χωρών, σύμφωνα με τις οποίες η Μόσχα και η Ουάσινγκτον έχουν εισέλθει σε μια νέα φάση αντιπαράθεσης και θεωρείται απίθανο ότι θα μπορέσουν να συνεργαστούν αποτελεσματικά σε θέματα παγκόσμιας τάξης.

Δεύτερον, τόνισε ότι η Ρωσία και οι ΗΠΑ πρέπει να συνεργαστούν. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι δύο χώρες θα πρέπει να συνεργαστούν βάσει ενός είδους εταιρικής σχέσης, η οποία θα καθορίζει τους ρόλους τους οποίους θα παίξει η κάθε χώρα στη διαμόρφωση της νέας παγκόσμιας τάξης, αλλά θα πρέπει επίσης να αναζητήσουν τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η συντονισμένη προσέγγισή τους προς αυτή την κατεύθυνση.


Στο ίδιο άρθρο του, ο Κίσιντζερ υπογράμμισε ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα πρέπει να συνεργαστούν, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με άλλα κράτη. Η αστάθεια που επικρατεί στον κόσμο σήμερα είναι, λέει, άνευ προηγουμένου. Οι απειλές, σύμφωνα με τον ίδιο, εμφανίζονται λόγω της καταστροφής της κρατικής εξουσίας και του αυξανόμενου αριθμού ανεξέλεγκτων εδαφών. Προβλήματα αυτού του μεγέθους δεν είναι δυνατόν να λυθούν από μία χώρα, οπότε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να εξακολουθήσουν να συνεργάζονται με τη Ρωσία και άλλες παγκόσμιες δυνάμεις.

Ο Χένρι Κίσιντζερ δεν παρέλειψε να αναφέρει την Ουκρανία, η οποία, κατά τη γνώμη του, πρέπει να γίνει “γέφυρα” μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, και όχι ένα “φυλάκιο” του ενός από τα δύο μπλοκ. Επίσης, ο βετεράνος διπλωμάτης τόνισε ότι εάν οι ΗΠΑ και η Ρωσία συνεργάζονταν στη Συρία, μαζί με άλλες μεγάλες δυνάμεις, θα ήταν σε θέση να δημιουργήσουν ένα μοντέλο για μια ειρηνική διευθέτηση της σύγκρουσης, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά πιθανώς και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, η Ουάσιγκτον και η Μόσχα συνεργάστηκαν μόνο σποραδικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σημειώθηκε μεγάλη πρόοδος, γεγονός το οποίο δεν αποτελεί έκπληξη, αφού οι συζητήσεις έγιναν εκτός του συμφωνηθέντος στρατηγικού πλαισίου. Ως εκ τούτου – τόνισε ο Κίσιντζερ στο άρθρο του – είναι απαραίτητο να εκλαμβάνεται η Ρωσία ως αναπόσπαστο στοιχείο κάθε νέας παγκόσμιας ισορροπίας, και όχι μόνο ως απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η ξεχασμένη υπερδύναμη

Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το διπλωματικό λεξιλόγιο της πολιτικής και να εξετάσουμε το πρόβλημα από απόσταση κάποιου ύψους. Πώς προσεγγίζουν οι Η.Π.Α. (εν προκειμένω ο Χένρι Κίσιντζερ) την επίλυση προβλημάτων στο υψηλότερο επίπεδο, δηλαδή, το στρατηγικό;

Το πρώτο πράγμα που θα μας κάνει εντύπωση είναι το εξής:

Κανείς στην Αμερική (ούτε καν ο Κίσιντζερ) δεν αμφιβάλλει ότι το μέλλον του κόσμου, ανά πάσα στιγμή, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει τη Ρωσία και, ενδεχομένως, ορισμένες άλλες μεγάλες χώρες. Έχει αλλάξει η ρητορική τα τελευταία τέσσερα χρόνια; Πάει καιρός που ξεχάστηκε η έννοια της μίας και μοναδικής παγκόσμιας ηγεμονίας, η οποία τα τελευταία 20 χρόνια ήταν οι ΗΠΑ. Ξεχάστηκαν επίσης η “παγκόσμια κυβέρνηση” (δηλαδή η αμερικανική) και ο “ισχυρότερος στρατός” με τα “πιο σύγχρονα όπλα”.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το ρωσικό “δικαίωμα του αποφασίζειν” δεν οφειλόταν στο γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν ευέλικτες, αλλά επειδή τα γεγονότα των τελευταίων ετών, τα επιτεύγματα και οι προσπάθειες της ηγεσίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας ανάγκασαν την Ουάσιγκτον να επανεξετάσει τις απόψεις της και να κάνει παραχωρήσεις.

Ένας σημαντικός δείκτης αυτής της μεταστροφής είναι η επιθυμία των πρώην “κοσμοκρατόρων” να μοιραστούν το βάρος της ευθύνης για την Ουκρανία με τη Μόσχα, και να το επιστρέψουν σε μια προηγούμενη περίοδο κυριαρχίας, όταν η περιοχή ήταν η γέφυρα μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι ότι οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να υποχωρήσουν και να χάσουν ακόμη και το ήμισυ της επιρροής τους, μέχρι να χάσουν τα πάντα.

Το ίδιο πράγμα παρατηρούμε και στην περίπτωση της Συρίας. Πριν από έξι μήνες, όλα έδειχναν ότι οι μέρες του καθεστώτος Άσαντ ήταν μετρημένες, και ότι ολόκληρη η Μέση Ανατολή θα παρέμενε, όχι μόνο ένας μόνιμος πόνος για την Ευρώπη και τη Ρωσία, αλλά και σε πλήρη τροχιά της πολιτικής εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Έξι μήνες αργότερα, βλέπουμε να έχει συντελεστεί μια κοσμογονική αλλαγή. Ένα “φυλάκιο” των Η.Π.Α., η Σαουδική Αραβία, είναι στα πρόθυρα της ήττας κατά κράτος. Ενώ ένα άλλο “φυλάκιο”, η Τουρκία, βρέθηκε στην ίδια κατάσταση που βρισκόταν η Ουκρανία πριν από δύο χρόνια, και είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Την ίδια στιγμή, η Ρωσία και το Ιράν αυξάνουν την παρουσία και την επιρροή τους με αλματώδη ρυθμό στη Μέση Ανατολή, απειλώντας στο μεσοπρόθεσμο διάστημα να πετάξουν τις Η.Π.Α. εντελώς από αυτήν την στρατηγικής σημασίας περιοχή.

Αλλά διά στόματος Χένρι Κίσιντζερ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει προφανώς πληροφορηθεί και για την πρότασή τους που αφορά στην “διαίρεση” της περιοχής. Και αυτή η “διαίρεση” (σύμφωνα με την αμερικανική πολιτική ελίτ) θα πρέπει να αποτελέσει “πρότυπο” για παρόμοιες συμφωνίες και σε άλλες περιοχές της Ευρασίας.

Η “γέφυρα” μέσω Αλάσκας

Τι τους απάντησε ο πρόεδρος της Ρωσίας; Νομίζω ότι τους είπε πως θα το σκεφτεί για άλλα τέσσερα χρόνια. Mετά το πέρας των οποίων θα είναι σε θέση να προτείνει στον Χένρι Κίσιντζερ, ή σε κάποιον άλλον, να γίνει η Αλάσκα μια “γέφυρα” μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής. Επίσης θα υποσχεθεί να εξετάσει τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και άλλων μεγάλων δυνάμεων στην Ευρώπη.

Αν όμως αυτοί δεν είναι ικανοποιημένοι με την αμερικανική πολιτική ελίτ, θα πρέπει να περιμένουν την επόμενη προσφορά, η οποία αναμένεται σε τέσσερα χρόνια.

Αλλά κάτι μου λέει ότι, αν επιλέξουν να περιμένουν, θα είναι ακόμη χειρότερα για αυτούς.

Ανάλυση: FAP News
http://kostasxan.blogspot.gr/
http://greek1.blogspot.com/
http://dia-kosmos.blogspot.gr/