THE CENTER OF THE EARTH AFTER THE GREAT 3RD. GLOBAL NUCLEAR WAR!

THE NEW WORLD CAPITAL & THE CENTER OF THE EARTH AFTER THE GREAT 3RD. GLOBAL NUCLEAR WAR!

Ο στόχος των αμερικανικών οικονομικών κυρώσεων είναι να φθαρεί η Ρωσία, με ελάχιστη ζημιά για τις ΗΠΑ και αρκετά μεγαλύτερη για την ΕΕ, προκειμένου η Μόσχα να συνθηκολογήσει πλήρως στις αμερικανικές απαιτήσεις. Οι ΗΠΑ εξέλαβαν απειλητικά την πολύ σημαντική “σφήνα” της Ρωσίας στη Συρία.

Πόσο μακρυά θα φτάσει η σύγκρουση ΗΠΑ – Ρωσίας στην Ουκρανία

Τα βαθύτερα αίτια της ουκρανικής κρίσης, καθώς και τους στόχους των ΗΠΑ στην Ουκρανία, αναλύει ο επικεφαλής του αμερικανικού think tank, Stratfor, Τζορτζ Φρίντμαν (George Friedman), σημειώνοντας ότι τα αμερικανικά και τα ρωσικά συμφέροντα στην προκειμένη περίπτωση είναι εντελώς αντίθετα.

Στη Μόσχα βρέθηκε πρόσφατα ο γνωστός αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, επικεφαλής του φορέα αναλύσεων, Stratfor, Τζορτζ Φρίντμαν (George Friedman). Στην αποκλειστική συνέντευξή του στην «Kommersant», μίλησε για τους στόχους των ΗΠΑ στην Ουκρανία και γιατί αυτοί είναι ασύμβατοι με τα συμφέροντα της Ρωσίας.

Αναλυτικά, το πρώτο μέρος της συνέντευξης έχει ως εξής:

ΕΡ: Στις αναλύσεις σας μιλάτε για διαδικασία κατακερματισμού της Ευρώπης. Με ποιό τρόπο αυτή εκδηλώνεται;

ΑΠ: Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τα σύνορα στην Ευρώπη διατηρήθηκαν χωρίς μεταβολές. Ήταν σε όλους κατανοητό ότι, αν ξεκινούσε η διαδικασία αλλαγής τους, αυτό θα οδηγούσε σε αποσταθεροποίηση. Μόλις όμως τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, άρχισε η «επαναχάραξη» των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας. Αργότερα, στην πραγματικότητα άλλαξαν τα σύνορα και στην περιοχή του Καυκάσου. Και τέλος, το πιο πρόσφατο που συνδέεται με αυτή τη λογική, ήταν το δημοψήφισμα στη Σκωτία, όπου το 45% των Σκωτσέζων ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας της περιοχής. Την ανεξαρτησία τους επιδιώκουν επίσης και οι Καταλανοί.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν νομίζω ότι η κατάσταση στην Ουκρανία είναι κάτι το εντελώς μοναδικό. Η Κριμαία και το Ντονμπάς στην Ανατολική Ουκρανία ταιριάζουν στις φυγόκεντρες τάσεις που παρατηρούμε εδώ και καιρό στην Ευρώπη. Η ουκρανική κρίση συνδέεται και με τη Ρωσία, αλλά και με την κρίση της ίδιας της Ευρώπης.

Τα βαθύτερα αίτια της ουκρανικής κρίσης

ΕΡ: Οι ευρωπαίοι πολιτικοί λένε ότι οι ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία αποσταθεροποιούν την Ευρώπη.

ΑΠ: Οι Ευρωπαίοι αισθάνονται πολύ περήφανοι για το ότι έχουν, υποτίθεται, αποφύγει τους πολέμους για περισσότερο από μισό αιώνα και ότι ζουν σε έναν κόσμο σταθερότητας και ευημερίας. Αλλά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Ευρώπη, στην πραγματικότητα, είχε «καταληφθεί» από τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μετά ήρθε η Γιουγκοσλαβία, στη συνέχεια, ο Καύκασος… Η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά ειρηνική.

ΕΡ: Όμως, οι εκπρόσωποι του Λευκού Οίκου, καθώς και οι επικεφαλής των κρατών-μελών της ΕΕ, δικαιολογούν τη σκληρή πολιτική της Δύσης απέναντι στη Ρωσία διότι, προσαρτώντας την Κριμαία, η Ρωσία για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο «επαναχάραξε τα σύνορα με χρήση ισχύος».

ΑΠ: Οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι αυτό είναι μια ανοησία. Το πρώτο παράδειγμα αλλαγής των συνόρων με τη βία, ήταν η Γιουγκοσλαβία. Και το Κοσσυφοπέδιο ήταν μόνο η κορύφωση αυτής της διαδικασίας. Και οι ΗΠΑ είναι άμεσα εμπλεκόμενες σε αυτά.

ΕΡ: Ποιός είναι ο στόχος των ΗΠΑ στην Ουκρανία;

ΑΠ: Οι Αμερικανοί ακολούθησαν τα τελευταία 100 χρόνια μια αρκετά συνεπή εξωτερική πολιτική. Ο κύριος στόχος της ήταν να μη δοθεί η δυνατότητα σε κανένα κράτος να συγκεντρώσει στα χέρια του αρκετά μεγάλη εξουσία στην Ευρώπη. Στην αρχή, οι ΗΠΑ δεν άφησαν τη Γερμανία να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, στη συνέχεια, προσπάθησαν να εμποδίσουν την ενίσχυση της επιρροής της ΕΣΣΔ στη Γηραιά ήπειρο.

Η ουσία αυτής της αντίληψης περί εξωτερικής πολιτικής είναι η εξής: Να διατηρηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη, βοηθώντας το ασθενέστερο μέρος. Και αν διαφαίνεται ότι η ισορροπία πρόκειται άμεσα να διαταραχθεί σημαντικά, να παρέμβει η Αμερική ακριβώς την τελευταία, κρίσιμη στιγμή. Έτσι, οι ΗΠΑ ενεπλάκηκαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μετά την παραίτηση του ρώσου τσάρου Νικολάου Β’, το 1917, αποτρέποντας την ενδυνάμωση της Γερμανίας. Και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, άνοιξαν το Δεύτερο Μέτωπο, αρκετά αργά τον Ιούνιο του 1944, αφού είχε καταστεί σαφές, ότι οι Ρώσοι υπερισχύουν των Γερμανών.

Την ίδια στιγμή, θεωρούσαν δυνητικά πιο επικίνδυνο ένα πιθανό συνασπισμό μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας. Αυτό θα ήταν μια ένωση του γερμανικού κεφαλαίου και της κεντροευρωπαϊκής υψηλής τεχνολογίας με τους ρωσικούς φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό της απέραντης ευρασιατικής χώρας.

Ο στόχος της Ρωσίας στην Ουκρανία

Ο κατακερματισμός της Ευρώπης συνοδεύεται από την αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ. Στις ευρωπαϊκές χώρες, επί της ουσίας, δεν υπάρχουν μεγάλοι Στρατοί. Αν το δούμε από αυτή τη σκοπιά, στο φόντο της αμυντικής αποδυνάμωσης της Ευρώπης, η συγκριτική αμυντική ισχύς της Ρωσίας έχει αυξηθεί σημαντικά.

Η στρατηγική ανάγκη της Ρωσίας επιτάσσει την ύπαρξη μιας βαθιάς ουδέτερης ζώνης στα δυτικά σύνορά της. Ως εκ τούτου, η Ρωσία αντιμετώπιζε πάντα με ιδιαιτερότητα τη Λευκορωσία, την Ουκρανία, τις χώρες της Βαλτικής και τα άλλα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Όλες αυτές οι χώρες, έχουν μεγάλη σημασία για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας.

Στις αρχές του τρέχοντος έτους, στην Ουκρανία βρισκόταν στην εξουσία μια φιλορωσική, αλλά πολύ ασταθής κυβέρνηση. Αυτή η κατάσταση βόλευε τη Μόσχα. Η Ρωσία δεν θέλει να ελέγξει πλήρως την Ουκρανία ή να την έχει υπό κατοχή. Της αρκεί το γεγονός, ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η ρωσική κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί μια κατάσταση κατά την οποία οι δυτικές Ένοπλες Δυνάμεις θα βρίσκονται σε απόσταση μόλις εκατό χιλιόμετρα μακριά από το Κουρσκ ή το Βορόνεζ.

Αντίστοιχα, οι ΗΠΑ ενδιαφέρονταν για το σχηματισμό μιας φιλοδυτικής κυβέρνηση στην Ουκρανία. Είδαν ότι η Ρωσία βρίσκεται σε άνοδο και προσπάθησαν να μην αφήσουν τη Μόσχα να εδραιώσει τη θέση της στο μετασοβιετικό χώρο. Η επιτυχία των φιλοδυτικών δυνάμεων στην Ουκρανία θα βοηθούσε στον περιορισμό της Ρωσίας.

Η Ρωσία αποκαλεί τα γεγονότα των αρχών του έτους κρατικό πραξικόπημα που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ. Και ήταν πραγματικά το πιο κραυγαλέο πραξικόπημα στην ιστορία. Οι ΗΠΑ υποστήριζαν ανοιχτά τις ομάδες που μάχονταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ουκρανία με κάθε μέσο, διαθέτοντας για το σκοπό τους σημαντικούς χρηματικούς πόρους. Οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δεν είδαν αυτές τις τάσεις αλλαγής καθεστώτος. Δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε, αλλά όταν καθυστερημένα συνειδητοποίησαν τη νέα πραγματικότητα, όπως είχε πλέον διαμορφωθεί, δεν μπορούσαν να λάβουν μέτρα για τη σταθεροποίηση της κατάστασης. Και στη συνέχεια, όμως, δεν αξιολόγησαν σωστά τις διαθέσεις στην Ανατολική Ουκρανία.

ΕΡ: Εννοείτε ότι η ουκρανική κρίση είναι αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ;

ΑΠ: Δείτε ποιά είναι η κατάσταση. Έχουμε δύο χώρες. Η μια θέλει την Ουκρανία να είναι ουδέτερη. Και η άλλη, να αποτελεί η Ουκρανία τμήμα της γραμμής συγκράτησης της ρωσικής επέκτασης. Και οι δύο χώρες ενεργούν βάσει των εθνικών συμφερόντων τους.

Τα τελευταία χρόνια, οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να ανησυχούν σοβαρά για τις δυνατότητες της Ρωσίας και τις προθέσεις του Κρεμλίνου. Η Ρωσία έχει αρχίσει να κινείται από την αμυντική θέση που πήρε το 1992, προς την αποκατάσταση της σφαίρας επιρροής της. Το κρίσιμο θέμα λοιπόν, είναι τα συμφέροντα των δύο μεγάλων δυνάμεων βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση.

ΕΡ: Πώς βλέπετε την περαιτέρω εξέλιξη των γεγονότων γύρω από την Ουκρανία;

ΑΠ: Η Ρωσία δεν θα προχωρήσει σε συμβιβασμό (παραχωρήσεις) για την Κριμαία, αλλά μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα στον εφοδιασμό της χερσονήσου. Την ίδια στιγμή, η Μόσχα δεν μπορεί να υποχωρήσει σε μια σειρά από δικές της απαιτήσεις σε σχέση με την Ουκρανία. Οι Δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις στο έδαφος της Ουκρανίας είναι ένας εφιάλτης για τη Μόσχα. Περιορίζουν σημαντικά το χώρο για τους ελιγμούς της.

Οι ΗΠΑ στο μέλλον θα πρέπει να πάρουν μια στρατηγική απόφαση: Είτε να παρέμβουν πιο ενεργά στα γεγονότα στην Ουκρανία, μια απόφαση που θα είναι γεμάτη δυσκολίες, είτε να δημιουργήσουν μια νέα συμμαχία, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ ή εκτός, με τη συμμετοχή της Πολωνίας, της Ρουμανίας, των κρατών της Βαλτικής και για παράδειγμα, της Τουρκίας. Και αυτό θα είναι κάτι που η Ρωσία δεν θα το αποδεχθεί: Διότι αποτελεί τη «δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης» στα δυτικά της σύνορα. Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται –δεν τους χρειάζεται- να έχουν οι ίδιες τον έλεγχο της Ουκρανίας. Το σημαντικότερο είναι να μην ελέγχεται η Ουκρανία από τη Ρωσία.

Πολλά θα εξαρτηθούν από τη στάση του Κιέβου. Η κυβέρνηση στο Κίεβο, είναι το αδύναμο σημείο της Ουκρανίας. Αν διασπαστεί, η Ρωσία θα προσπαθήσει να γυρίσει την κατάσταση προς όφελός της.

Στο δεύτερο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης του προέδρου της Stratfor, George Friedman, στον «Kommersant», ο πολιτικός αναλυτής μιλάει για τα βαθύτερα αίτια, αλλά και για την ουσία της παγκόσμιας στρατηγικής αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας;

Ο στόχος των αμερικανικών οικονομικών κυρώσεων είναι να φθαρεί η Ρωσία, με ελάχιστη ζημιά για τις ΗΠΑ και αρκετά μεγαλύτερη για την ΕΕ, προκειμένου η Μόσχα να συνθηκολογήσει πλήρως στις αμερικανικές απαιτήσεις. Οι ΗΠΑ εξέλαβαν απειλητικά την πολύ σημαντική “σφήνα” της Ρωσίας στη Συρία. Η ουκρανική κρίση ουσιαστικά είναι αμερικανικός αντιπερισπασμός στην αυξανόμενη ισχυροποίηση της Ρωσίας. Εν κατακλείδι: Στα αμερικανικά σχέδια δεν χωράει μια Ρωσία ηγεμόνας. Και τα ρωσικά σχέδια έχουν ως στόχο να μην αφεθούν οι ΗΠΑ να πλησιάσουν στα σύνορα της χώρας.

Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες είναι οι παρατηρήσεις Φρίντμαν και για τις ρωσικές διακηρύξεις περί στροφής στην Ασία και στην Κίνα. Ο ίδιος θεωρεί ότι η Κίνα ήδη έχει πολλά προβλήματα και ότι η Μόσχα δεν πρέπει να περιμένει δώρα από το Πεκίνο. Οσον αφορά τη ρωσική οικονομία, πιστεύει ότι αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αφού μονοδιάστατα έχει συνδεθεί η οικονομία με τις εξαγωγές ενεργειακών πόρων, ενώ τα έσοδα που είχε η χώρα τόσα χρόνια από τους ενεργειακούς πόρους δεν επενδύθηκαν στη διαφοροποίηση της οικονομίας και σε άλλους προωθημένους κλάδους. Ετσι, καταλήγει, τώρα η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τους ίδιους παράγοντες που είχαν οδηγήσει στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Αναλυτικά, το δεύτερο μέρος της συνέντευξής του, έχει ως εξής:

ΕΡ: Στις ενέργειες της Ρωσίας, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να φοβίσει τις ΗΠΑ;

ΑΠ: Η Ρωσία άρχισε να κάνει ορισμένα βήματα που οι ΗΠΑ θεώρησαν απαράδεκτα. Πρωτίστως στη Συρία. Εκεί, οι Ρώσοι απέδειξαν στους Αμερικανούς ότι είναι σε θέση να επηρεάζουν τις διαδικασίες στη Μέση Ανατολή. Και οι ΗΠΑ έχουν, και χωρίς τους Ρώσους, αρκετά προβλήματα σε αυτή την περιοχή.

Οι Ρώσοι ενεπλάκησαν στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα στους άλλους λόγους, με την ελπίδα ότι θα αποκτήσουν ένα εργαλείο επηρεασμού των ΗΠΑ σε άλλους τομείς. Αλλά δεν υπολόγισαν σωστά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέλαβαν την κίνηση αυτή σαν μια προσπάθεια της Ρωσίας να τις βλάψει. Οι Ρώσοι προφανώς δεν είχαν υπολογίσει πόσο σοβαρά αντιλαμβάνονται οι ΗΠΑ τις ενέργειές τους, ή θεωρούσαν ότι θα μπορέσουν να βρουν εύκολα αντίμετρα.

ΕΡ: Πιστεύετε ότι η Ουκρανική κρίση ήταν τα αμερικανικά αντίποινα για τη Συρία;

ΑΠ: Όχι, δεν τίθεται ζήτημα «αντιποίνων». Αλλά οι Ρώσοι παρενέβησαν στο συριακό τη στιγμή που οι ΗΠΑ επέλυαν προβλήματα στο Ιράκ και διαπραγματεύονταν με το Ιράν... Στην Ουάσιγκτον, σε αρκετούς σημαίνοντες παράγοντες δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι οι Ρώσοι θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την ήδη εύθραυστη θέση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, μια περιοχή που είναι κρίσιμης σημασίας για την Αμερική.

Στην Ουάσινγκτον, πάνω σε αυτό το θέμα υπήρχαν δύο απόψεις: Η πρώτη άποψη λέει ότι Ρώσοι «παριστάνουν τους χαζούς» (σ.σ. ενώ στην πραγματικότητα εκτιμούν την κατάσταση και υπολογίζουν τις αντοχές του αντιπάλου), η δεύτερη ότι έχουν βρει το αδύναμο σημείο της Αμερικής και προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτό. Εγώ προσωπικά δεν λέω ότι η παρέμβαση της Ρωσίας στη συριακή σύγκρουση ήταν η αιτία της ουκρανικής κρίσης, θα ήταν παρατραβηγμένο. Αλλά πολλοί στην Ουάσιγκτον αποφάσισαν, ότι οι ρώσοι είναι πρόβλημα. Και τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;

Εκτρέπουμε την προσοχή των ρώσων σε ένα άλλο πρόβλημα, σε μια ευαίσθητη για αυτούς περιοχή.

Μπορεί να απλοποιώ λίγο την κατάσταση, είναι σαφές ότι στην πραγματικότητα όλα είναι πιο σύνθετα και πιο δύσκολα, αλλά η σχέση αιτίας – αποτελέσματος είναι αυτή ακριβώς. Σαν συμπέρασμα, η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι στα στρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν χωράει μια Ρωσία ηγεμόνας. Και στα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, δεν επιτρέπεται αφεθούν οι ΗΠΑ να πλησιάσουν στα σύνορα της χώρας.

Κυρώσεις και ρωσο-αμερικανικές σχέσεις

ΕΡ: Ποιός είναι ο στόχος των αμερικανικών κυρώσεων;

Η Ρωσία λέει ότι οι ΗΠΑ θέλουν να πετύχουν αλλαγή του καθεστώτος.

ΑΠ: Ο στόχος είναι να φθαρεί η Ρωσία, με ελάχιστη ζημιά για τις ΗΠΑ και αρκετά μεγαλύτερη για την ΕΕ, προκειμένου η Μόσχα να συνθηκολογήσει πλήρως στις αμερικανικές απαιτήσεις.

Οι κυρώσεις αποδεικνύουν τη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών. Και οι ΗΠΑ με μεγάλη προθυμία χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμη απέναντι σε χώρες που δεν μπορούν (δεν διαθέτουν τα κατάλληλα μέσα) να απαντήσουν δεόντως. Είναι επίσης μια ευκαιρία για να «βάλουν σε μια σειρά» τους ευρωπαίους. Δεν νομίζω ότι ο κύριος στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία. Ο κύριος στόχος των Αμερικανών ήταν να περιοριστεί ο χώρος ελιγμών της ρωσικής κυβέρνησης, κάτι που σήμερα παρατηρούμε να συμβαίνει. Αλλά εδώ, έπαιξαν ρόλο και άλλοι παράγοντες, όπως η ύφεση στη ρωσική οικονομία και η πτώση των τιμών του πετρελαίου.

ΕΡ: Στη Ρωσία πολλοί λένε, ότι οι τιμές του πετρελαίου μειώθηκαν λόγω της συνωμοσίας των ΗΠΑ με τις χώρες του Περσικού Κόλπου.

ΑΠ: Τα προβλήματα είναι πάντα ευκολότερο να εξηγηθούν όταν αιτιολογούνται από εσκεμμένες ενέργειες κάποιων τρίτων. Όμως, η εξήγηση δεν είναι τόσο απλή. Μια σειρά από χώρες, όπως η Κίνα, η Ινδία και η Βραζιλία, έχουν μειώσει τις προβλέψεις τους για το ρυθμό ανάπτυξης των οικονομιών τους. Αλλά και η Ευρώπη έχει συνολικά μια μηδενική ανάπτυξη. Και αυτό συμβαίνει, τη στιγμή που τώρα έχουμε μια «πετρελαϊκή επανάσταση» και οι ποσότητες του διαθέσιμου πετρελαίου αυξάνονται.

Η πτώση των τιμών του πετρελαίου ήταν αναπόφευκτη. Τι άλλο περιμένατε; Αλλά εσείς οι Ρώσοι έχετε χτίσει την οικονομική σας στρατηγική εστιάζοντας, όχι μόνο στις υψηλές τιμές του πετρελαίου, αλλά και ποντάροντας συνολικά στις εξαγωγές ενεργειακών πόρων. Αυτή η πολιτική σας έκανε ευάλωτους! Αντί γι’ αυτό, η Ρωσία έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα μεγάλα έσοδα από την πώληση ενεργειακών πόρων τα τελευταία 10-15 χρόνια για τη διαφοροποίηση της οικονομίας της. Αλλά η κυβέρνησή σας δεν το έκανε.

ΕΡ: Μπορούμε να περιμένουμε ότι θα υπάρξει βελτίωση στις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις μετά τις επόμενες Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ;

ΑΠ: Στη Ρωσία σε μεγάλο βαθμό, προσωποποιούν την αμερικανική πολιτική. Στην Αμερική, ο Πρόεδρος είναι μόνο ένας από τους θεσμούς της εξουσίας, δεν είναι ο κυρίαρχος όλων. Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι δεμένος θεσμικά με «χέρια και με πόδια», όπως και οι προκάτοχοί του. Αν στη Μέση Ανατολή αρχίζουν να ισχυροποιούνται δυνάμεις και ομάδες, όπως το «Ισλαμικό Κράτος», δεν έχει σημασία αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικάνος. Είναι αυτός που θα πρέπει να δώσει την εντολή για το χτύπημα.

Και κανένας αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει την πολυτέλεια να παραμένει απαθής, αν η Ρωσία ασκεί όλο και μεγαλύτερη επιρροή στη παγκόσμια σκηνή. Οι ενέργειες της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, όπως επίσης, για παράδειγμα, η περίπτωση χορήγησης ασύλου στον Έντουαρντ Σνόουντεν (Edward Snowden), έγιναν αντιληπτές στις ΗΠΑ ως ενέργειες ενάντια στα αμερικανικά συμφέροντα. Ο οποιοσδήποτε Πρόεδρος της Αμερικής θα ήταν αναγκασμένος να αντιδράσει σε αυτό. Πριν από περίπου τρία χρόνια σε ένα από τα βιβλία μου, προέβλεψα ότι όταν η Ρωσία θα αρχίσει να κερδίζει έδαφος στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα και να επιδεικνύει τη δύναμή της, καθώς και ότι θα υπάρξει κρίση στην Ουκρανία. Ήταν προφανές ότι αυτό θα συμβεί.

Αξίζει το ρωσικό άνοιγμα στην Κίνα;

ΕΡ: Πόσο ρεαλιστική είναι η προσέγγιση της Ρωσίας με την Κίνα;

ΑΠ: Η Κίνα έχει τώρα πολλά προβλήματα: Μείωση του ρυθμού ανάπτυξης, υψηλός πληθωρισμός και ανεργία. Δεν πρέπει να περιμένετε δώρα από το Πεκίνο. Και τα έργα κατασκευής αγωγών για τη μεταφορά των πολύτιμων υδρογονανθράκων στην Κίνα, για τους οποίους η ρωσική κυβέρνηση θα πρέπει να δαπανήσει σημαντικά ποσά, είναι απίθανο να έχουν σημαντική επίδραση στη ρωσική οικονομία.

ΕΡ: Πώς βλέπετε τις μελλοντικές εξελίξεις;

ΑΠ: Το βασικό ερώτημα είναι, εάν η Ρωσία θα μπορέσει να αντισταθεί με τις δικές της δυνάμεις στα τεκταινόμενα. Τώρα, βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλούς παράγοντες, τους ίδιους που είχαν οδηγήσει στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτοί είναι η έλλειψη ενός αποτελεσματικού συστήματος μεταφορών, καθώς και μια σκεπτικιστική στάση απέναντι στην πρωτεύουσα από πολλές περιοχές της ρωσικής ενδοχώρας, από τον Καύκασο μέχρι την Άπω Ανατολή. Αλλά το κύριο ζητούμενο είναι η οικονομία που λειτουργεί μόνο υπό καθορισμένες συνθήκες, συγκεκριμένα, όταν οι τιμές στους ενεργειακούς πόρους είναι υψηλές. Διαθέτετε μόνο ένα προϊόν, και τώρα αυτό στην παγκόσμια αγορά περισσεύει.

Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.kommersant.ru
http://gr.rbth.com/
http://dia-kosmos.blogspot.gr/